Tags

,

Wat zijn lotjes?? Tja, daar kan ik veel over schrijven, maar in mijn geval zijn lotjes vrouwen die ik heb leren kennen door de grote gemeenschappelijke factor in ons leven: borstkanker.

Als je de diagnose kanker krijgt, je weer wat overeind probeert te krabbelen en je je weg probeert te vinden om je leven weer enigzins op de rail te krijgen, dan is dat verschrikkelijk moeilijk, bijna onmogelijk…je zoekt, je bent radeloos, je voelt je onbegrepen, je voelt je eenzaam, oneindig eenzaam en zo intens alleen met al die mensen om je heen.

Als je dan het geluk hebt om lotjes te ontmoeten, dan ben je een gelukkig mens. Lotjes zijn de warme deken, het luisterend oor, de begrijpende blik, de gedeelde gevoelens en de herkenbare emoties. Je kunt delen, maar dit delen maakt dat het méér wordt.

In 1996, toen de arts mijn vertelde dat ik  borstkanker had met besmette okselklieren, een slechte prognose en zware behandelingen als toegift-pretpakket van Univé, toen stortte mijn wereld in. Internet was nog niet in onze huiskamer doorgedrongen, informatie kwam uit gedateerde boeken en folders en lotgenotencontact stond in de kinderschoenen.

Zodra Internet ons huis binnenkwam, ontdekte ik het virtuele lotgenotencontact. Er ging een wereld voor mij open, herkenning, erkenning, eindelijk was ik niet meer alleen maar deelde lief en leed met een grote groep maffe, malle, grappige, sterke, verdrietige, maar vooral dappere vrouwen.

Vrouwen die zich –letterlijk- niet willen laten kisten, vrouwen die knokken voor wat ze waard zijn, die vechten voor hun leven., vrouwen die hun kinderen, kleinkinderen, nog niet achter kunnen laten, vrouwen die nog zoveel willen, die gewoonweg willen leven….gewoon, omdat het leven zo mooi is om te leven

Uit het Internetcontact ontstonden hechte vriendschappen, die overgingen in ontmoetingen I.R.L. Altijd waren die meetings bijzonder, intens, heftig, met veel humor, wrange grappen en ontroerende verhalen. Het waren van die dagen met een gouden randje.

Vaak werd er mij gevraagd of het wel verstandig was, want…zo kon ik het nooit
achter me laten…bleef “het” in mijn leven…..het HET was de kanker, en inderdaad, ik kon dat niet achter me laten en nog minder vergeten, want het was een ingrijpend stuk van mezelf geworden, alleen al door de beperkingen, maar ook door de zichtbare littekens en de slopende vermoeidheid. Kanker zag ik in de spiegel maar ook in de ogen van mijn man, mijn kinderen,

Hoe kon ik het dan vergeten??? Wilde ik het wel vergeten??? Waarom moest ik
vergeten???

Ik leerde dat dat onbegrepen adviezen waren van de NoHaves. Want, zo zei ooit een heel wijs lotje, er zijn 2 soorten mensen, de Haves en NoHaves. En zo is het ook….

Nu ben ik veel, heel veel dankbare jaren verder, een onverwacht geschenk, want gezondheid is een kostbaar goed wat je moet koesteren. Maar dit ga je pas beseffen als je lijf je in de steek staat, daarvóór is het normaal, daarná is het een geschenk….

In die jaren heb ik heel veel vrouwen mogen kennen die op mij een onuitwisbare indruk hebben gemaakt . Ik herinner me Jentje, zo lief, zo kwetsbaar, zo dapper, de zo ongelooflijk jonge Kirsten, die zo graag wilde leven maar zo jong al moest sterven.

Yogy, met wie ik zo kon botsen, maar ook kon lachen, huilen en intens over ons leven kon mailen, die mij zo dicht bij haar liet komen in de laatste moeilijke fase van haar leven, dappere, moedige Yogy, ik mis haar nog steeds….

Tjitske, die maar zo kort bij ons was maar zoveel indruk maakte, Kiek, die
lieve Kiek, Ineke, Mary, Johanna, allemaal vrouwen die zoveel te bieden hadden en vochten voor hun leven maar de strijd tegen de draak toch verloren. Gery, mijn vriendin Gery, die vlak voor mij borstkanker kreeg en mij hoop gaf, terwijl ze zelf genadeloos onderuit werd gehaald….dat verdriet voel ik nog steeds.

en dan Trudel en Joke, tja, dit verdriet zit ook nog onder mijn huid, dat is nog vers.
Een heel mooi weekeind in Schoorl, intens lotgenotencontact, diepe gesprekken, hechte vriendschappen, verrassingsmeetings en dan opeens slaat de draak weer
onverwacht toe, is alles over…..

En dan Marjo, die nu aan haar laatste diepe slaap is begonnen om niet meer wakker te worden, het is allemaal zo oneerlijk………….ik voel me zo verdrietig en machteloos….

Het gevoel is zo dubbel, want zonder de kanker had ik deze meiden nooit leren kennen, en ze zijn zo verdomd belangrijk voor me, ik hou van ze, stuk voor stuk, we zijn zo verschillend maar ook zo gelijk en ze verrijken mijn leven…want dat is ook wat de kanker heeft gedaan, mijn leven verrijkt….en dat klinkt zo dubbel…maar voor mij voelt dat wel zo…

Ik heb diep, diep respect voor alle meiden, die mij dicht bij hun lieten komen, die mij leerden wat ik nu weet, die mij vormden tot wat ik nu ben, die mij lieten voelen dat je niet bang hoeft te zijn voor de dood, dat je het leven moet koesteren als een kostbaar bezit…

Boven is er vast een pensionnetje, gevuld met Engelen, die aan een wijntje zitten en over ons kletsen……….