Lieve Aniet,
wat ben ik blij en dankbaar dat ik je heb leren kennen. Heel wat jaren hebben we lief en leed via het www gedeeld. We leerden elkaar begin 2003 kennen nadat jij de diagnose borstkanker had gekregen, maar mijn gevoel zegt dat ik je veel, véél langer ken.
In het begin ging het goed met je, na de behandeling wilde je je borsten laten reconstrueren, maar hier kreeg je al tegenslag op tegenslag te verwerken. Waar jij iedere keer de moed en energie vandaan haalde voor wéér een operatie was me een compleet raadsel. Maar je ging door, dóór…met een ongekende moed en positiviteit.
Het werd 2010, september was de maand waar jij de verschrikkelijke mededeling kreeg dat je uitzaaiingen had in je botten en hersens. Niet veel later waren ook je lymfen en lever aangetast, medicatie sloeg niet aan, iedere keer kreeg je een andere behandeling: tamoxifen, taxol, herceptine, alles werd geprobeerd.
Je hart werd aangetast door herceptine, je maakte een rotsmak en bent nét niet geëindigd met een hoge dwarslaesie, je had pijn van de neupathie: de ellende volgde elkaar in rap tempo op. Maar voor jou was er ook dat ene, blije bericht: je dochter werd ten huwelijk gevraagd, en dat gaf jou ongekende kracht. Je ging mee om DE jurk uit te zoeken en je straalde die dag..je dochter zo mooi te zien deed jou zo goed, je was zo blij en zo trots op je prinses. Je zult zo gemist worden op hun bruiloft, want ook al wilde je zo graag erbij zijn, het was je niet gegund.
Je bent altijd zo sterk, zo dapper, zo krachtig, zo strijdbaar en vooral zo verschrikkelijk positief. Ook al had jijzelf ontzettend veel op je bord, jij was degene die om anderen dacht, altijd attent was, moed insprak en virtuele knuffels uitdeelde. Ik had samen met jou oud willen worden, lief en leed willen delen als we in het bejaardenhuis zaten achter de laptop, jij in Avondrood, ik in Herfstzon of zoiets….
We zouden natuurlijk chatten over de concerten van U2, over Bono, over Bossche Bollen en hoe die smaakten in 2010, opscheppen over de kleinkinderen, mopperen over onze mannen, lachen om je kortstondige carriére als tandartsassistente, praten over alle pijn en verdriet wat we hebben gedeeld, herinneringen ophalen over alle meiden die we hebben leren kennen: genoeg gespreksstof voor lange winteravonden..
Maar het is niet zo, het mag niet zo zijn, de wrede realiteit is heel anders. De draak heeft weer een prooi gevonden en laat je niet meer los, je gaat het gevecht verliezen en ben je straks bij al die lieve, dappere meiden die je voorgingen en die zo gemist worden. Wij blijven achter en nemen afscheid van je, en wat zullen we je missen..mal, dapper, stoer, sterk wijf.
Gevochten héb je, diep respect heb ik voor jou hoe jij de kanker probeerde te overwinnen. Ondanks de meest zware, gruwelijke kuren ging je iedere keer wéér naar het ziekenhuis, want je wilde leven, overleven, met je Ron en de meiden oud worden. En wat aanvaardde jij al die bijwerkingen dapper, lieve Aniet, diep, diep respect voor jou!!
Ik hoop dat ze met heel veel liefde aan de andere kant van deze wereld met open armen op je staan te wachten. Je laat veel mensen achter die ongelooflijk veel van je houden en waar je zoveel liefde,zorg en aandacht aan hebt gegeven.
en je hebt zo gelijk lieve schat, wat hebben we veel gedeeld……..en wat zal ik je missen….en straks zie ik je weer, zeker weten…
Lieve meis, ik hou van je!!!! heel veel liefs van mij…………
Anita is vandaag overleden,op mijn verjaardag, na een ongelooflijk dappere strijd.
Elly van Veen 