Brief aan het CIZ

Tags

afwijzing, arts, beperkingen, CIZ, planbare zorg, zorgprofiel

Geachte Z A,

U heeft het indicatieonderzoek naar mijn moeder  ( voor u nr ZB08/(97********) gedaan. De brief is binnen.Dank u voor uw tijd en moeite! Ik wil het graag over de inhoud hebben want als ik kijk op de website van het CIZ  lees ik ” de regels zijn hetzelfde toch is iedereen anders.” Mag ik het daar even met u over hebben?

De aanvraag is ingediend door een Arts, die vraagt om het zorgprofiel “beschut wonen met intensieve begeleiding en uitgebreide verzorging” Deze arts heeft ons verteld dat mijn moeder echt niet meer alleen kan lopen, laat staan alleen wonen, ook al doet ze nog zo haar best. De valkans is te groot, ze loopt teveel gevaar. Totaal onverantwoord. Dapper hoorde mijn 90-jarige moeder dit aan, ze moet haar zo geliefde huis verlaten. Maar ze weet dat het moet en ze verbijt haar tranen.

Uw CIZ heeft onderzoek gedaan en zelfs een medisch adviseur ingeschakeld. Dank u wel hiervoor! Tenslotte verdient mijn moeder het beste van het beste op haar 90e . Twee weten meer als 1 !! Helaas is de aanvraag afgewezen. Ik las op uw website “iedereen is anders” maar daar gaat het -volgens mij- fout en bent u én de medisch adviseur bij het CIZ een beetje in de war. Ik zal u vertellen waarom ik dit denk…

U zegt nl dat mijn moeder heeft gerevalideerd voor een heupfractuur. Hierin kan ik u gelukkig gerust stellen, de heupen van mijn moeder zijn na 90 jaar nog steeds in goede conditie ( denken en hopen we) Mijn moeder is wél geopereerd aan een bovenbeen-fractuur, die ze opliep bij een traumatische val.

In uw afwijzing schrijft u, dat mijn moeder fysieke beperkingen heeft, hulp en begeleiding nodig heeft bij persoonlijke verzorging en bij het bewegen en verplaatsen in huis. Ik verzin dit niet hoor, dit zijn precies uw woorden die in de brief staan. Precies zoals de arts in het ziekenhuis zei….met andere woorden: mijn moeder kan niet meer alleen lopen…

U schrijft het naar ons, de arts schrijft het naar u, de arts vertelt het tegen ons. Bent u het met me eens dat we allemaal hetzelfde lezen?? Dit is zo fijn, dat we het allemaal met elkaar eens zijn…..mijn lieve moeder heeft zorg nodig.

Ik lees tevreden verder. Ik schrik…..U vertaalt dit naar planbare zorg, een mooi scrabble-woord voor een afwijzing.

Ik vraag me in alle redelijkheid af wat u en de medisch adviseur hier niet aan begrijpen? We spreken toch dezelfde taal en lezen exact hetzelfde?

Mijn moeder is nu totaal ontredderd, voelt zich teveel op deze wereld en ongewenst. Op uw website heeft u het over “vooral aandacht voor de mens”

Het zal u niet verbazen dat wij ons hier niet in herkennen. Ik wens u heel fijne kerstdagen en een mooi 2018.

Wilt u weten waarom ik mijn brief openbaar maak?? Omdat ik dit mijn plicht vind, omdat Nederland mag weten hoe instanties denken, werken, oordelen en afwijzen. ….maar vooral, omdat ik van mijn moeder hou en zij vast niet de eerste en zeker niet de laatste is die nu in een onmogelijke situatie terecht komt.

Daarom!!

Zorg

Tags

arts, bezuinigingen, bovenbeen, breuk, CIZ, hugo borst, huilen, huishoudelijke hulp, krant, nederland, oude bomen, revalidatieafdeling, sober, televisie, tranen, TV, valkans, wfg, zorg

Natuurlijk zag ik het regelmatig op de televisie, las het in de krant en verslond de prachtige, maar ontluisterende columns van Hugo Borst over de zorg. ik luisterde, hoorde en vond er het mijne van. Ik werk zelf in de zorg, merk de bezuinigingen en zie de veranderingen om me heen.

Toch was het een ver-van-mijn-bed-gedoe, tot begin oktober…

Dan ligt mijn moeder van 90 met een gebroken bovenbeen op de grond in haar kamer, wordt ze met spoed geopereerd en wordt na 2 weken ziekenhuis naar de revalidatieafdeling in het WFG verplaatst. Hier mag het vooral niet te gezellig zijn, je zou zomaar eens willen blijven….nee, zo sober mogelijk zodat je snel weg wilt.

Op de revalidatieafdeling stompt ze af, we maken ons grote zorgen om haar geestestoestand en de communicatie is minimaal. Er is geen tv op haar kamer en de dagen duren voor haar als weken..

Opeens hangt op haar prikbord de mededeling dat er een ontslagdatum is gepland..een kadootje van de Sint, op 5 december mag u vertrekken. Verder horen we weinig, worden we niet veel wijzer als we navraag doen en de tijd gaat voor ons snel. Voor mijn moeder staat de wereld stil

Dan hebben we een gesprek met de tot dan onzichtbare arts, ze is duidelijk, ze wil niet meer dat mijn moeder naar huis gaat, onverantwoord, niet mobiel genoeg, valkans is groot, de aanvraag gaat de deur uit en over 2 weken hebben we de toestemming binnen, die wordt toegewezen, kan niet anders…zegt ze…. Wij zijn blij en opgelucht en gaan een taartje met moeder eten.

Op vrijdag horen we dat mijn moeder maandag weg moet zijn en of er maar even een kamer ingericht kan worden in een verzorgingshuis. Iedereen doet wat ie kan, en afgelopen maandag was dan “de transfer”

Ontredderd zit mijn moeder op 15 kilometer van het stadje waar ze 90 jaar heeft gewoond en voelt ze zich doodongelukkig. Maar ze weet dat het tijdelijk is, dat ze moet wachten op een plekje in het verzorgingshuis van haar voorkeur.

Na 4 dagen van verborgen verdriet komt voor mijn moeder de volgende klap, de aanvraag is afgewezen door het CIZ. Zonder mijn moeder te zien, zonder iets te vragen wordt op afstand besloten dat mijn moeder veel te goed is voor een plaatsje in een verzorgingshuis. Ze moet zo snel mogelijk van haar kamer af, voor een opname van 30 dagen voor versnelde revalidatie ( op je 90e kan tenslotte alles véél sneller) en daarna, hoppa, naar huis. Mijn moeder voelt zich overbodig, een belasting en ongewenst.

4x verplaatst in 10 weken tijd, en voor mijn ogen zie ik het gebeuren…oude bomen moet je met zorg en aandacht verplaatsen…deze oude boom wordt constant ruw ergens anders neergegooid.

Mijn moeder huilt nooit maar nu komen ook bij mijn stoere, dappere, lieve moeder de tranen. En ik huil met haar mee…..

de zorg in Nederland….voor ons nu ook de kille werkelijkheid….wat zijn we arm in dit rijke land.

 

Vintage Kerst

Tags

bokeh, kerst, lens, pentacon, vintage

De vintage Pentacon op de Fujifilm XT10 gezet en daarna naar het tuincentrum. De mooie bokeh leent zich prachtig voor deze kerstsfeer. Wat is het toch leuk fotograferen met zo’n oud lensje…

Portretfotografie

Tags

dragan, effect, foto, fotoclub, moslima, photoshop, portret

Voor de Clubavond hadden we o.a. als opdracht “maak een portret” . Ik heb hier best wel lang over nagedacht en ben aan de slag gegaan. Naar volle tevredenheid heb ik 2 portretfoto’s gamaakt. Ik was wel wat teleurgesteld dat niet iedereen hier dan serieus mee aan de slag is gegaan. Iemand fotograferen of een portretfoto maken, daar zit voor mij een wereld van verschil in. Van mezelf kan ik zeggen dat ik het serieus heb aangepakt en met het resultaat ben ik blij.

Blijft natuurlijk de vraag….is de foto van de moslima een portretfoto??? Dat durf ik niet met zekerheid te zeggen omdat het gelaat voor het grootste gedeelte bedekt is. Maar deze foto is wel iets, wat ik al heel lang wilde maken.

Daarna nog de ogen van kleur veranderd, gewoon, omdat het kan en ik het leuk vind om wat te oefenen in Photoshop.

Bij de volgende foto heb ik het Dragan-effect toegepast, wat een verrassende foto maakte.  Al met al was ik tevreden over de door mij ingezonden foto’s en daar gaat het om.

 

Avondwandeling in Alkmaar

Tags

alkmaar, auto's, avondfotografie, reclameborden

Omdat we op een ander blog foto’s hadden gezien van “Alkmaar by night” togen 4 leden van onze fotoclub naar Alkmaar. Dit is een heel leuke stad, maar voor avondfotografie vond ik het toch wat minder en dat komt door de overal aanwezige auto’s en vooral reclameborden die -fel verlicht- de sfeer weghalen. De foto’s die door de keuring kwamen staan hieronder.