Gisteravond overleed Rebecca, nog maar 48 jaar oud. Door borstkanker leerden we elkaar kennen en door borstkanker worden we nu gescheiden.
Rebecca was dapper, vocht als een leeuwin, onderging behandeling na behandeling en liet nooit de hoop en moed zakken.
2010 was een zwaar jaar, de chemo’s, het kostte haar enorm veel energie, maar er was ook resultaat, en dat gaf hoop: de tumormarker bleef stabiel. Haar reis naar Cuba was een hoogtepunt, de dag met de vriendin van haar moeder vond ze geweldig, er werden herinneringen opgehaald en ze is naar dezelfde plekken geweest waar ooit haar moeder was. Rebecca heeft wat as van haar moeder bij het graf van Che Guevara verstrooid, stiekem, dat wel, het moest gebeuren toen de militairen even weg waren.
Begin 2011 leek het allemaal de goede kant op te gaan, plekken waren verdwenen, het bot herstelde zich, al gaf de tumormarker iets verhoging aan. Op Rebecca’s verzoek kreeg ze chemotherapie. Hoe dapper ben je, als je zelf om chemotherapie gaat vragen…de vechtlust was niet verdwenen. Zo rond april daalde de tumormarker, maar ook de HB, dus Rebecca kreeg een bloedtransfusie. Half mei ging het bijna mis, Rebecca had geen witte bloedlichaampjes meer, dus ook geen weerstand tegen virussen.
Na antibiotica en bloedtransfusie krabbelde ze er weer boven op. In de zomer leek alles stabiel en ze genoot met haar gezin van een vakantie in Spanje en de Provence, waar ze zo van hield. Ze had, zoals ze schreef, “genoten van de zon, tapas, sangria maar vooral van de rust en de tijd voor elkaar”. Half oktober lag ze weer in het ziekenhuis, de Xeloda die Rebecca kreeg, gaf heftige bijwerkingen, en ze had 2 bacteriële infecties, ze werd heel ziek.
Maar ook nu was ze strijdbaar, en knokte zich er weer boven op, ondanks het verdriet wat ze had om 2 kamergenotes die overleden in de periode dat ze in het ziekenhuis lag. Het was heel confronterend om dat van dichtbij mee te maken en Rebecca realiseerde zich, dat dit haar voorland was. Ze vertelde dat het heel onwerkelijk was, dat ze het gevoel had in een bubbel te leven. Opeens kwam het berichtje op 1 december, dat ze weer in het ziekenhuis had gelegen, de Xeloda had weer een negatief effect gegeven en infecties staken weer de kop op. Ze wilde op kracht komen en vol moed de nieuwe behandeling met Navelbine aangaan. Tegelijk had Rebecca een weekje Aruba geboekt, wat ze een heerlijk vooruitzicht vond, “genieten met haar gezinnetje”, zoals ze schreef.
Maar zover mocht het niet komen, op 28 december om 22.15 overleed onze “boezem”vriendin. De draak heeft óók haar verslagen…en wat zal ze gemist worden..
Ga maar slapen
doe je ogen even dicht.
Laat de wereld zachtjes rusten
zet je zorgen uit het zicht.
Proef de vrijheid van niet wezen
als je in je dromen zakt
om een andere kant te lezen
waar de zon je ziel weer pakt.
Waar de wind je mee laat rijden
op de vleugels van je geest,
ver verwijderd van het lijden,
zo ver van al wat is geweest.
Ga maar slapen.laat je zelf gaan
en droom, droom de vrijheid
Elly van Veen 