Ga maar slapen….

wat ben ik blij en dankbaar dat ik je heb leren kennen. Heel wat jaren hebben we lief en leed via het www gedeeld. We leerden elkaar begin 2003 kennen nadat jij de diagnose borstkanker had gekregen, maar mijn gevoel zegt dat ik je veel, véél langer ken.

In het begin ging het goed met je, na de behandeling wilde je je borsten laten reconstrueren, maar hier kreeg je al tegenslag op tegenslag te verwerken. Waar jij iedere keer de moed en energie vandaan haalde voor wéér een operatie was me een compleet raadsel. Maar je ging door, dóór…met een ongekende moed en positiviteit.

Het werd 2010, september was de maand waar jij de verschrikkelijke mededeling kreeg dat je uitzaaiingen had in je botten en hersens. Niet veel later waren ook je lymfen en lever aangetast, medicatie sloeg niet aan, iedere keer kreeg je een andere behandeling: tamoxifen, taxol, herceptine, alles werd geprobeerd.

Je hart werd aangetast door herceptine, je maakte een rotsmak en bent nét niet geëindigd met een hoge dwarslaesie, je had pijn van de neupathie: de ellende volgde elkaar in rap tempo op. Maar voor jou was er ook dat ene, blije bericht: je dochter werd ten huwelijk gevraagd, en dat gaf jou ongekende kracht. Je ging mee om DE jurk uit te zoeken en je straalde die dag..je dochter zo mooi te zien deed jou zo goed, je was zo blij en zo trots op je prinses. Je zult zo gemist worden op hun bruiloft, want ook al wilde je zo graag erbij zijn, het was je niet gegund.

Je bent altijd zo sterk, zo dapper, zo krachtig, zo strijdbaar en vooral zo verschrikkelijk positief. Ook al had jijzelf ontzettend veel op je bord, jij was degene die om anderen dacht, altijd attent was, moed insprak en virtuele knuffels uitdeelde. Ik had samen met jou oud willen worden, lief en leed willen delen als we in het bejaardenhuis zaten achter de laptop, jij in Avondrood, ik in Herfstzon of zoiets….

We zouden natuurlijk chatten over de concerten van U2, over Bono, over Bossche Bollen en hoe die smaakten in 2010, opscheppen over de kleinkinderen, mopperen over onze mannen, lachen om je kortstondige carriére als tandartsassistente, praten over alle pijn en verdriet wat we hebben gedeeld, herinneringen ophalen over alle meiden die we hebben leren kennen: genoeg gespreksstof voor lange winteravonden..

Maar het is niet zo, het mag niet zo zijn, de wrede realiteit is heel anders. De draak heeft weer een prooi gevonden en laat je niet meer los, je gaat het gevecht verliezen en ben je straks bij al die lieve, dappere meiden die je voorgingen en die zo gemist worden. Wij blijven achter en nemen afscheid van je, en wat zullen we je missen..mal, dapper, stoer, sterk wijf.

Gevochten héb je, diep respect heb ik voor jou hoe jij de kanker probeerde te overwinnen. Ondanks de meest zware, gruwelijke kuren ging je iedere keer wéér naar het ziekenhuis, want je wilde leven, overleven, met je Ron en de meiden oud worden. En wat aanvaardde jij al die bijwerkingen dapper, lieve Aniet, diep, diep respect voor jou!!

Ik hoop dat ze met heel veel liefde aan de andere kant van deze wereld met open armen op je staan te wachten. Je laat veel mensen achter die ongelooflijk veel van je houden en waar je zoveel liefde,zorg en aandacht aan hebt gegeven.

en je hebt zo gelijk lieve schat, wat hebben we veel gedeeld……..en wat zal ik je missen….en straks zie ik je weer, zeker weten…

Lieve meis, ik hou van je!!!! heel veel liefs van mij…………

Anita is vandaag overleden,op mijn verjaardag, na een ongelooflijk dappere strijd.

Rebecca 1963-2011

29 donderdag dec 2011

Posted by Elly van Veen in Borstkanker, In Memoriam

≈ 2 reacties

Tags

borstkanker, chemotherapie, draak, Navelbine, Rebecca, Xeloda

Gisteravond overleed Rebecca, nog maar 48 jaar oud. Door borstkanker leerden we elkaar kennen en door borstkanker worden we nu gescheiden.

Rebecca was dapper, vocht als een leeuwin, onderging behandeling na behandeling en liet nooit de hoop en moed zakken.

2010 was een zwaar jaar, de chemo’s, het kostte haar enorm veel energie, maar er was ook resultaat, en dat gaf hoop: de tumormarker bleef stabiel. Haar reis naar Cuba was een hoogtepunt, de dag met de vriendin van haar moeder vond ze geweldig, er werden herinneringen opgehaald en ze is naar dezelfde plekken geweest waar ooit haar moeder was. Rebecca heeft wat as van haar moeder bij het graf van Che Guevara verstrooid, stiekem, dat wel, het moest gebeuren toen de militairen even weg waren.

Begin 2011 leek het allemaal de goede kant op te gaan, plekken waren verdwenen, het bot herstelde zich, al gaf de tumormarker iets verhoging aan. Op Rebecca’s verzoek kreeg ze chemotherapie. Hoe dapper ben je, als je zelf om chemotherapie gaat vragen…de vechtlust was niet verdwenen. Zo rond april daalde de tumormarker, maar ook de HB, dus Rebecca kreeg een bloedtransfusie. Half mei ging het bijna mis, Rebecca had geen witte bloedlichaampjes meer, dus ook geen weerstand tegen virussen.

Na antibiotica en bloedtransfusie krabbelde ze er weer boven op. In de zomer leek alles stabiel en ze genoot met haar gezin van een vakantie in Spanje en de Provence, waar ze zo van hield. Ze had, zoals ze schreef, “genoten van de zon, tapas, sangria maar vooral van de rust en de tijd voor elkaar”. Half oktober lag ze weer in het ziekenhuis, de Xeloda die Rebecca kreeg, gaf heftige bijwerkingen, en ze had 2 bacteriële infecties, ze werd heel ziek.

Maar ook nu was ze strijdbaar, en knokte zich er weer boven op, ondanks het verdriet wat ze had om 2 kamergenotes die overleden in de periode dat ze in het ziekenhuis lag. Het was heel confronterend om dat van dichtbij mee te maken en Rebecca realiseerde zich, dat dit haar voorland was. Ze vertelde dat het heel onwerkelijk was, dat ze het gevoel had in een bubbel te leven. Opeens kwam het berichtje op 1 december, dat ze weer in het ziekenhuis had gelegen, de Xeloda had weer een negatief effect gegeven en infecties staken weer de kop op. Ze wilde op kracht komen en vol moed de nieuwe behandeling met Navelbine aangaan. Tegelijk had Rebecca een weekje Aruba geboekt, wat ze een heerlijk vooruitzicht vond, “genieten met haar gezinnetje”, zoals ze schreef.

Maar zover mocht het niet komen, op 28 december om 22.15 overleed onze “boezem”vriendin. De draak heeft óók haar verslagen…en wat zal ze gemist worden..

Ga maar slapen
doe je ogen even dicht.
Laat de wereld zachtjes rusten
zet je zorgen uit het zicht.

Proef de vrijheid van niet wezen
als je in je dromen zakt
om een andere kant te lezen
waar de zon je ziel weer pakt.

Waar de wind je mee laat rijden
op de vleugels van je geest,
ver verwijderd van het lijden,
zo ver van al wat is geweest.

Ga maar slapen.laat je zelf gaan
en droom, droom de vrijheid

Helen 1949-2010

28 dinsdag dec 2010

Posted by Elly van Veen in Borstkanker, In Memoriam

≈ 1 reactie

Het zal rond 1998 zijn geweest dat ik me aansloot bij een mailgroep van SDK. Ik was op zoek naar lotgenoten van mijn leeftijd, omdat ik vol angsten, vragen en dilemma’s zat na de diagnose borstkanker. Internet had zijn intrede gedaan in ons huis en er ging een wereld voor mij open.
Het was een warm bad waar ik in terecht kwam. De herkenning, de erkenning en het delen van je verhaal was wat ik zo hard nodig had in die onzekere tijd en hier kon ik alles kwijt wat mij zo bezig hield.

Bijzondere vrouwen leerde ik daar kennen, o.a. Stans , onze “moederator” , Yogy, en Jentje, vrouwen die niet alleen aan de andere kant van het beeldscherm zaten, maar die tot leven kwamen in mijn huiskamer door de intense mails die wij elkaar stuurden.Niet veel later kwamen de ontmoetingen in het “echte” leven. Het waren vrouwen, die zo eigen voelde, waar ik zo veel van ging houden en waar ik zoveel van heb mogen leren.
De bijeenkomsten waren altijd zo bijzonder, het was het gevoel van herkennen, liefde, begrip, delen, luisteren….lotgenoten zijn zó belangrijk als er in je leven iets ingrijpends gebeurt.

Na enige tijd vormde 7 van ons een apart groepje, we noemden ons de boezemvriendinnen, we mailden, belden, ontmoetten elkaar en gingen ieder jaar een lang weekeind met elkaar op stap. We waren in Friesland, Gelderland, Drente en Zeeland, Den Bosch, Hoofddorp en Noordwijk aan Zee.
We hadden veel plezier en die weekeinden waren altijd zo bijzonder.
We lachten, we huilden, kibbelden en luisterden naar elkaar.

Helen hoefde na 10 jaar niet meer terug te komen op controle, ze was “genezen” volgens haar arts. Slechts een paar maanden later bleek, hoe de arts er falikant naast zat.
Terwijl zij genoot van haar schijnveiligheid, hield de draak huis in haar lijf, ongemerkt, stil en doeltreffend. Helen had uitzaaiingen in haar botten, bekken, arm, wervels en hersens. De borstkanker was ook gemuteerd van Hormoon naar niet-hormoongevoelig en dat sloot direct een aantal therapieën uit.
Haar laatste mailtje kwam eind augustus, daarna liepen de contacten via een gezamelijke vriendin. De berichten werden slechter en verdrietiger en we wisten dat het onvermijdelijke stond te gebeuren

Wij als boezemvriendinnen hadden allemaal die 10-jaren grens overschreden en we dachten dat WIJ die uitzondering waren, dat Wij de survivors waren en dat we samen oud zouden worden

Niets was minder waar, op 24 december 2010, om 8.45 overleed onze kanjer, onze lieve, onvergetelijke, dappere Helen en wij, wij zullen nooit meer compleet zijn…..

Sub Finem

En nu nog maar alleen
het lichaam los te laten –
de liefste en de kinderen te laten gaan
alleen nog maar het sterke licht
het rode, zuivere van de late zon
te zien, te volgen – en de eigen weg te gaan.
Het werd, het was, het is gedaan

Marie Vasalis

Johanna ( Yogy) 1949-2005

11 maandag jul 2005

Posted by Elly van Veen in Borstkanker, In Memoriam

≈ Een reactie plaatsen

Ik leerde Yogy in 2001 kennen, toen ze zich aansloot bij de mailgroep van vrouwen met borstkanker. In hetzelfde jaar hadden we een ontmoeting bij een lotgenote thuis, waar we elkaar voor het eerst “in real life” ontmoetten.
Yogy heeft die middag laten zien, hoe ze bezig was met het verwerken van de kanker
Ze had een douchegordijn met vakjes ( een idee van haar dochter) en wilde op die manier haar verwerkingsproces vorm geven.
Het werd een indrukwekkend kunstwerk, wat uiteindelijk in 2003 werd geëxposeerd in de Oude Kerk te Amsterdam. Het bijzondere vond ik, dat er ook stukjes van mijn mailtjes waren gebruikt

De mailgroep was een fijne groep, er werd over van alles gemaild, serieus, verdrietig, met een lach, soms alleen maar onzin en flauwekul, maar vooral eerlijk en intens
Het was gewoon heerlijk om op deze manier met lotgenootjes contact te hebben.
Het was de warme deken die we allemaal zo nodig hadden.
Vaak hoorde ik: hoe kan je nou een band met iemand hebben via Internet? Geloof mij: dat kan, dat bestaat, en dat gaat heel diep….heel intens.

De tweede keer dat ik Yogy ontmoette was tijdens een wandeling met lotgenootjes op de Floriade in 2002.
En weer was dat zo’n dag om voor altijd te herinneren, ondanks alle verdriet, moelijkheden en zorgen. Want die dag had Jentje slecht nieuws voor ons en dat had een grote impact op ons. Die dag herinner ik mij als mooi, warm, intense gesprekken met sterke vrouwen.

Toen kwam de tentoonstelling “Kanker in Beeld” in Amsterdam, waar we met een grote groep vrouwen van de mailgroep naar toe gingen, er kwamen zelfs vrouwen uit België om deze tentoonstelling te kunnen zien
De tentoonstelling was indrukwekkend, het kunstwerk van Yogy was heel bijzonder en maakte veel indruk op ons.

Ondertussen gingen de mailtjes door, Yogy vertelde over haar wandelingen langs de uiterwaarden,stuurde mailtjes met foto’s, mailtjes met gedichten….vertelde over de logeerpartij van haar kleinzoon , waar ze zo van genoot.
En dan de veteranendag, waar ze altijd fotografeerde: natuurlijk stond onze Yogy achter Prins Bernhard en zat ze voor Erica Terpstra in de kerk……………..ach, wat was ze hier trots op en wat deed ze dit met veel plezier en liefde……

In december van 2003 kwam Yogy met het verschrikkelijke bericht dat ze uitzaaiingen had op het longvlies. Ik ontmoette haar in het AvL, waar ze naar toe was gegaan voor een second opinie. Nu begreep ze waarom ze zich zo rot voelde , ze dacht dat het kwam van alle energie die ze stak in haar werk, maar het bleken liters vocht achter haar longen te zijn.
Yogy bleef mailen op de voor haar zo bekende manier, krachtig, positief, vol goede hoop voor de toekomst…….

Ze lag voor lange tijd heel ziek in de Gelderse Vallei, ze trouwde met haar lief, wat haar heel gelukkig heeft gemaakt.
Toen ze weer wat opgekrabbeld was, kwam de sterke Yogy weer te voorschijn:
Ze exposeerde haar prachtige Aquarellen, en daar gingen we natuurlijk ook weer naartoe.
En daar zag ik voor het eerst een Yogy die moe was, die ziek was, die zich staande hield maar het heel zwaar had.
Maar ondanks haar ziekte bleef ze vooral in anderen geïnteresseerd en kon zich boos maken om onrecht en op haar eigen manier loste ze dit op. Geen confrontatie ging ze uit de weg

En een half jaar later, toen we elkaar in Amersfoort ontmoetten op de clubmeeting, maakte ze grapjes over haar dikke buik, over de pannenkoek die ze had gegeten, maar we wisten allebei wel beter………..de kanker ging onverstoord verder in haar lijf……ondanks al haar pogingen om het met medicijnen te bestrijden, ondanks alle chemo
Ik heb Yogy daarna nog 3 keer bezocht in het ziekenhuis, waar we bijzondere gesprekken hebben gevoerd. En nu is ze overleden, op 10 juli om half 8 in de morgen.

Gemeimer

Ik koester het kruid langs de weg
wegdromend, de bloemen strelend die
zachtjes wiegend op de wind
met hun lange stelen
reiken naar naar de zon.

De geuren zijn intens
de kleuren fel en fleurig
insekten, bijen en vlinders
nemen een duik en doen zich tegoed
aan de heerlijke nektar.

De wereld draait door
seizoenen wisselen en telkens
gebeuren er prachtige dingen
ontpoppen de vlinders, komen eitjes uit
bijna allemaal zichtbaar.

In mijn lichaam gebeurt hetzelfde
maar met een ander doel
ziekmakend, aandacht trekkend
misschien in prachtige kleuren
fel en fleurig

maar de vlinders zitten in mijn maag
niet vrij, maar gebonden door spanning
de bloemen zijn tumoren
niet te zien voor het menselijk oog.

Met lange armen reik ik naar de zon
ik wieg zachtjes heen en weer
kijk niet naar de zon maar huil.
Als al dat verdriet om kanker
zich weer van mij heeft losgemaakt
loop ik over de dijk

langs de weg en koester het kruid
geniet van de bloemen, insekten en geuren
laat de warmte van de zon
binnenkomen zodat mijn lichaam en geest
opgeladen worden voor nog zo’n heerlijke dag

(Yogy 21-06-2004)