• Home
  • Webshop Werk aan de Muur
  • Stillevens
  • Informatie, Tips & Trucs
  • SLIDE SHOWS
  • ABOUT ME
    • Borstkanker
    • Het gevecht tegen kanker
    • Depressie

Elly van Veen

~ Fotografie

Elly van Veen

Tag Archief: amputatie

Borstkanker: deel 2: De behandeling

16 vrijdag nov 2001

Posted by Elly van Veen in Borstkanker, Het gevecht tegen kanker

≈ 1 reactie

Tags

agressieve tumor, amputatie, bestraling, borst, borstamputatie, braken, cel, chemo, chemotherapie, cyclfofamide, delen, epiadriamycine, fluorouracil, genezen, gradatie, kaal, kankercellen, kuur, naakt, narcose, ongebreideld, overgang, positief, pruik, simulator, spoedopname, strijd, trial, ziekenhuis

* Januari ’97

De eerste werkdag van het nieuwe jaar meld ik mij in het ziekenhuis. Er staat een operatie gepland, mijn borst gaat eraf. Ik kan me er niets bij voorstellen hoe het gaat worden, hoe ik eruitkom te zien…..
…..Langzaam kom ik bij uit de narcose, als eerste zie ik mijn lief, die bezorgd naar mij kijkt, Ik huil, alle spanning moet eruit, het is nu gebeurd, geen weg meer terug.

De broeder komt het verband verschonen, het is een mooi litteken zegt ie. Ik kijk liggend naar beneden en zeg dan ook maar, dat ik het “mooi” vind. Weet ik veel………..tot ik ga douchen, de spiegel toont de rauwe werkelijkheid en ik ben verbijsterd wat het spiegelbeeld mij laat zien….

De uitslagen van het lab komen terug, slechte berichten, het kan gewoon niet slechter, een agressieve tumor, hoogste gradatie, die zich ongebreideld deelt en snel groeit. Via de bovenste top-lymfe is de kanker al verder mijn lijf in. De “gewone’ chemo zal niet toereikend zijn, er wordt mij aangeraden naar het AvL te gaan, om mee te doen aan een Trial.
Hierbij zal ik 3x zoveel chemo toegediend krijgen als normaal, een heftige kuur met zware bijwerkingen. Ik denk er over na: wil ik dit?, wat is wijsheid? .
Ik zeg Ja. Ik doe alles om te overleven.

*Februari ’97

Als de chemo gaat beginnen heb ik een doel:
Ik kan actief meedoen aan het genezen van mijn lichaam. Een dienblad met verleidelijk uitziende drankjes wordt naast mijn bed neergelegd. De diverse middelen hebben prachtige namen zoals cyclofosfamide, epiadriamycine en fluorouracil.
Ze zien er prachtig uit, zijn zorgvuldig in zilverpapier verpakt en er ligt een dankbare taak voor hen weggelegd in mijn lichaam.
Ik kijk naar het infuus, wat langzaam mijn lichaam indruppelt en zeg:”Vooruit jongens, werk aan de winkel, aan de slag, aanvallen”

We gaan op zondag een boswandeling maken. Ik ga nog even douchen en mijn haar wassen. Als ik de shampoo over mijn haar wil verdelen, sta ik opeens met mijn handen vol haar. Ik begin te huilen. Wat is dit confronterend.

Binnen twee weken ben ik kaal
Hoofdhaar, wenkbrauwen, wimpers en schaamhaar, niets wordt gespaard. Ik wist dat dit ging gebeuren, maar wat is het erg!!! Ik voel me kwetsbaarder dan ooit. Ik sta naakt voor de spiegel. Vertwijfeld kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Ik zie een onbekende vrouw, een verminkt lichaam. Ik herken mezelf niet meer in dat gehavende lijf. Mijn ogen lachen niet meer en ik ben een vreemde voor mezelf.

“kijk uit voor laaghangende takken”
Deze tip krijg ik van een kennis. Zolang ik me kan herinneren draagt zij een pruik. Ik heb haar gebeld, want ik ben bang om dat ding ergens te verliezen. Ik zie het al helemaal voor me! Ik met een kale bol op straat en mijn haar hangt ergens vrolijk in de lucht aan een tak te bengelen. Zij kan me het beste vertellen, wat de problemen zijn die ik kan tegenkomen. Ik realiseer me, dat ik nooit met haar heb gesproken over haar kaalzijn. Ik vond het heel gewoon.

Ik schaam me voor mijn uiterlijk en verzamel moed om voor het eerst met de pruik op naar buiten te gaan.
Ik haal diep adem en dan sta ik buiten. Waarschijnlijk kijk ik iedereen aan met een blik van: kom maar op, ik lust je rauw.
Bij de slager zegt het meisje: “wat zit je haar leuk.” Ze overvalt me hiermee, ik verwacht kritiek en geen compliment. Ik zeg -onnodig hard – dat dit niet mijn eigen haar is, dat het een pruik is, dat ik kanker heb.
Ze is totaal verbluft en ik ga huilend naar huis. Wat ben ik toch een trut, om iemand zo te behandelen.

De chemo heeft nog een verrassing voor me in petto, opeens zit ik midden in de overgang. Tussen het braken door sta ik opvlieger weg te blazen. Ik voel me dubbel gestraft en het is me allemaal te veel. Het is te heftig, te oneerlijk.

Het irriteert me mateloos dat opeens iedereen het nodig vindt, om mij te gaan vertellen, dat ik vooral positief moet blijven denken. Ik snap het niet, positief denken, dat deed ik toch altijd?
Dit soort kwetsende opmerkingen geven mij het gevoel dat ik niet moet zeuren, gewoon even moet doorbijten. De wijsheid van de buitenwereld is onbegrensd. Ik kan hier moeilijk mee omgaan. Ik wil gewoon mogen huilen en depressieve gevoelens kunnen toelaten. Ik leef in een wereld waar ik bang van word. Ik voer de zwaarste strijd van mijn leven en de kans om op korte termijn te sterven is reëel.
Mijn angst is voor anderen onbespreekbaar

Natuurlijk weet ik dat het allemaal goed bedoeld is, om mij een hart onder de riem te steken
Maar het wordt me te vaak en te nadrukkelijk gezegd. Het maakt nog een ander probleem duidelijk, want wat als de kanker niet weg blijkt te zijn? Is het dan mijn eigen schuld, ben ik dan niet positief genoeg geweest? Krijg ik dan de verwijten: “Eigen schuld, dikke bult, ik heb het je toch verteld, positief denken, maar jij…”

Ik kan mijn woede en angst kwijt in mijn dagboek en put energie uit het wandelen met de hond. De lente komt eraan en ik ben veel buiten.
Ik heb veel tijd om te lezen, en probeer zoveel mogelijk te rusten.
Ik geniet van de tuin, dit is altijd al mijn hobby geweest, maar nu betekent het meer voor mij.
Alle planten en bolletjes hebben een zware winter achter de rug, maar beginnen weer vol goede moed aan een nieuwe lente. Hun kracht geeft mij energie.

De chemokuren en ik hebben een overeenkomst: onmatigheid.
Als ik 1 bonbon neem, kan ik me nooit beheersen, ik eet de hele doos leeg.
En zo doen de chemokuren het ook.
Ze pakken niet alleen de kankercellen, maar ze grijpen wat er te grijpen valt in mijn lijf.
Goede of slechte cel, het maakt niet uit, gewoon alles vernietigen!

*Mei ’97

Spoedopname in het ziekenhuis:
Het veelvuldige braken heeft me uitgedroogd, er wordt aan een uitzaaiing in de hersens gedacht.
Ik ga in het ziekenhuisbed liggen en stop mijn pruik in het nachtkastje.
Mijn man pakt de in alle haast ingepakte tas uit. “Waar wil je de shampoo hebben?”
Gierend van de lach duik ik onder de dekens.

*Juni ‘97

De chemokuren hakken er flink in, ik herstel steeds slechter.
Maar ik krijg geen tijd om op te knappen. Er is haast geboden.
Na de 5e kuur begint direct de bestraling.
Terwijl ik ruim 2 uur stil moet liggen onder de simulator, wordt mijn bovenlichaam met watervaste viltstiften door creatieve artsen omgetoverd in een echte Mondriaan.
Rechthoekige en vierkante vormen in primaire kleuren sieren mijn platte borst en keel.
Ware kunst uit het vanLeeuwenhoek!

Het is prachtig weer en in een zonneshirtje ga ik naar het Honkbalveld.
Een jongen attendeert mij er op, dat ik toch wel heel veel vieze strepen in mijn hals en op mijn arm en schouder heb.
Kort leg ik hem uit waar dit toe dient.
En tegelijk rijst bij mij de vraag, waarom er nog nooit iemand anders er iets van heeft gezegd.
Mensen hullen zich in stilzwijgen.
Eigenlijk onbegrijpelijk, maar deed ik zelf niet altijd hetzelfde?

Kanker blijkt een hekel onderwerp.
Mensen vragen uit beleefdheid hoe het met mij gaat. Naar het antwoord wordt niet geluisterd.
Als ik zeg dat ik me niet lekker voel, krijg ik te horen, dat ik er anders wel goed uitzie.
Wanneer ik zeg, dat ik bang ben, moet ik positief denken.
Als ik vertel, dat het wel lekker gaat, vraagt men achter mijn rug om aan mijn man, of ik het allemaal wel besef.
Ik weet niet meer wat ik moet antwoorden.
Wat wil men nu horen? Ik ga antwoorden met een tegenvraag: “Wat wil je het liefst horen, gewoon ‘goed’ of heb je even, zodat ik mijn verhaal kan doen?”
Ik leer me te wapenen.

Het herinnert mij aan vroeger.
Mijn oma had borstkanker en ik heb er ook nooit met haar over gepraat.
Alleen even hoe het gaat, en mijn oma zei altijd:”goed”
Dan maar weer gauw over naar de orde van de dag.
Het weer, de laatste nieuwtjes.
Kanker is eng, kanker maakt mensen bang.

*September ‘97

De behandelingen zijn na de zomer afgerond.
Met een recept voor anti-oestrogenen op zak verlaat ik het ziekenhuis en ik kan een tijdje wegblijven.We gaan 2 weken naar Mallorca op vakantie. Even bijtanken voor ik weer ga werken.
Op de terrasjes zit ik vrolijk te wuiven, ik heb het zo warm….. en dan weer koud….. en dan weer warm.
De opvliegers komen in een moordend tempo voorbij. Ik wil mijn oude leven weer terug!

Ik heb een schuldgevoel naar mijn werkgever toe.
Tenslotte heb ik pas 4 maanden gewerkt, en verder alleen in de ziektewet gelopen.
Mijn werkgever is fantastisch voor me. Ik krijg alle steun en begrip. Dat geeft me moed.
Tenslotte hoor je vaak zoveel negatieve verhalen.
Mijn jaarcontract loopt straks af en ik wil weten waar ik aan toe ben. Ik ben bang dat deze niet wordt verlengd.

Mijn angst om straks zonder werk te zitten is ongegrond.
Ik krijg een contract aangeboden voor onbepaalde tijd, ongeacht of ik tegen die tijd wel of niet hersteld ben.
Met een enorme lach op mijn gezicht ga ik naar huis en huil van blijdschap.
Het geeft me enorm veel kracht. Mijn werkgever heeft er het volste vertrouwen in, dat ik volledig zal herstellen en laat dit op deze manier aan mij blijken.

Dit zijn nu de dingen die voor mij zo waardevol zijn.
Het is mijn drijfveer in moeilijke momenten.

***

Amputatie, Confrontatie, Douchen, kleerhanger met drains.
Uitkleden, nooit gedacht aan spiegel.
Kijken. Ik krijg geen lucht, afgesneden adem, ogen vol ongeloof, tranen,
band wordt om longen aangesnoerd, uitgebeend lijf

Huilen, huilen, tranen stromen met het water weg.
Ik had het nog nooit gezien, een amputatie, moét het nu zien.
Het is erg
Gemodificeerde radicale mastectomie en okselkliertoilet.
Klinkt leuk..

Afgedroogd, kleerhanger mee, tranen weg.
“En, viel het mee? Lekker opgefrist?”
Ik glimlach dapper, slik de tranen weg.
“Ja hoor, lekker, het viel mee”
Ik ga in bed en ben een flinke meid
Mijn tranen bewaar ik voor als het donker is…

***

Chemo, kaalheid
Wat voel ik me kwetsbaar, naakt, eenzaam.
Er is verdriet, veel verdriet.
Ik ben ziek, ik ben misselijk.
Nog 4x, nog 3x,over de helft,
nog 2x en de laatste.
Ik zie het gif wat ik vrijwillig in mijn
aderen laat spuiten.
Het voelt als ijswater.

Huilen, verdriet, wat ben ik tussen
alle mensen vreselijk alleen.
Schaamte, omdat ik kaal ben,
omdat ik kanker heb, omdat ik bang ben,
omdat ik niet normaal meer kan functioneren.
Schaamte, voor de vermoeidheid,
voor het braken,
voor mijn tranen.

Ik sluit me af, alleen nog ik,
mijn kale kop en mijn verdriet.

Huilen doe ik alleen.
Chemo verwerk ik alleen.
Machteloosheid, ontreddering, eenzaamheid.

Fluoroucacil, Epi-adriamycine, Cyclofosfamide.
Prachtige woorden voor een niets ontziend gif
Alleen ik en mijn nooit stilstaande gedachten.
Ik leef alleen in mijn kleine wereld,
alleen ik kan die wereld groter maken.

Huilen huilen huilen…
zijn mijn tranen dan nooit op?

***

Ik en de dood. Opeens staat de dood in mijn leven.
De wereld stopt met draaien.
Het is alleen nog ik, ik en de dood.
Hij moet een plaats in mijn leven krijgen.

Ik moet leren accepteren dat hij in mijn leven is gekomen,
maar dat lukt mij nog niet zo erg.
Ik wil de dood nog niet onder ogen zien,

***

Lees hier het vervolg

Borstkanker: deel 1: De diagnose

09 dinsdag okt 2001

Posted by Elly van Veen in Borstkanker, Het gevecht tegen kanker

≈ 2 reacties

Tags

amputatie, amputeren, behandeling, behandelplan, borsten, borstkanker, bulten, chirurg, huisarts, infectie, kanker, kwaadaardig, linkerarm, Liverpool, lymfeklieren, oksel, pijn, primaire tumor, prognose, uitzaaiingen, vakantie

*September ‘96

We gaan heerlijk op vakantie.
Ik ben 4 maanden geleden begonnen in een nieuwe baan, en nu gaan we naar Wales. Mijn man is hier geboren en opgegroeid. Hij is er ruim 30 jaar niet meer geweest. We willen er al lang naar toe, maar nu gaat het dus echt gebeuren.
Daarna door naar Liverpool, naar tante Maggie. Op vakantie in Groot-Brittannië en niet langs Maggie, ze zou je nooit meer aankijken!
Nu kan ook mijn linkerarm wat rust krijgen, want er zit een zeurende pijn in.
Waarschijnlijk overbelasting, want op mijn werk moet ik veel en zwaar tillen.
We hebben fantastische weken, en ik raak verliefd op Wales. Wat is het hier mooi!

*November ‘96

De arm blijft vervelend doen, en op een avond voel ik voor de zoveelste keer in mijn oksel. Ik verschiet van wat ik voel. Drie grote bulten zijn duidelijk aanwezig. De huisarts stuurt mij direct naar het ziekenhuis.

De chirurg laat een echo maken. Nieuwsgierig kijk ik mee op het beeldscherm.
Ik ben een leek op dit gebied, vindt alles interessant. Er verschijnen drie grote ronde vlekken op het scherm. De radioloog onderzoekt ook mijn andere oksel. Hier is niets te zien. Waarschijnlijk is het een infectie. Ik zoek een simpele verklaring.
Als bloemist snij ik wel zo’n beetje iedere dag in mijn vingers, verder ben ik een straffe nagelbijtster. Dit kan ook ontstekingen veroorzaken.
Ik voel me gerust, waarom zou IK tenslotte kanker hebben?
Dat is een ziekte die alleen anderen krijgen.

De chirurg vindt verder onderzoek noodzakelijk en er wordt onder narcose een aantal lymfeklieren verwijderd.

Op 14 november komt de uitslag… de chirurg is aangeslagen, maar geeft zo helder mogelijk uitleg. De knobbels zijn kwaadaardig, het zijn uitzaaiingen en het is nu van belang zo snel mogelijk de primaire tumor te vinden. Anders kan er geen behandelplan worden opgesteld. De rest van het gesprek gaat langs mij heen.

Er volgen weken van allerlei onderzoeken. Uitkleden wordt een veel voorkomende handeling. Ik heb nog nooit zo vaak met blote borsten voor volslagen vreemden gestaan en ik voel me er doodongelukkig onder. Ik beland in een wereld die mij onbekend is, die ik eigenlijk niet wil kennen. Gezichten staan zorgelijk en er is niemand die mij gerust kan stellen.

Ik heb kanker, maar waar de primaire tumor zit, blijft een raadsel. De kanker heeft zich goed verstopt in mijn lijf, en zolang deze niet wordt gevonden, kan er geen doelgericht behandelplan worden opgesteld.
Ik probeer balans te vinden, de angst niet te laten overheersen, en dat lukt me redelijk. Tot ik in de supermarkt ineens in paniek raak, ik weet bij de huisarts te komen en krijg valium. Het geeft mij wat rust, even stilte in mijn hoofd, want het dreunt en het dreunt maar;
JE HEBT KANKER JE HEBT KANKER JE HEBT KANKER

*December ‘96

De machteloosheid begint toe te slaan. Ik wil actie!!!Ik wil tegen de kanker gaan vechten, maar moet afwachten. In mijn lijf vreet ondertussen een tumor zich een weg. Vastberaden, hongerig en niet te stoppen!
Ik krijg ook een enorme honger, -honger naar kennis- en probeer zoveel mogelijk te weten te komen over mogelijkheden in behandelingen en prognoses. Het maakt mij sterk en geeft mij het gevoel actief tegen de kanker te strijden.

Ik wil zelf kunnen beslissen, zelf de verantwoording nemen voor de behandeling. Deze moet bij mij passen, anders houd ik het nooit vol. Ik wil achteraf geen spijt krijgen. Het is mijn lijf, mijn gevecht en mijn kanker!
Half december moet ik beslissen of ik mijn borst wil laten amputeren. De artsen zijn het niet met elkaar eens, de Antoni van Leeuwenhoek-dokter ziet niets op de foto, maar “mijn” chirurg wel. Er worden mij twee mogelijkheden voorgelegd: wel of geen amputatie…

Ik vraag een week bedenktijd en kies uiteindelijk voor amputatie van mijn borst. Het weefsel zal nauwkeurig worden onderzocht, want de chirurg vermoedt, dat de tumor zich hier verstopt. In het slechtste geval ben ik mijn borst kwijt, en wordt er niets gevonden. Maar ik heb vertrouwen in hem.

In de lingeriewinkel doen ze goede zaken. Nog nooit heb ik zoveel geld aan nachtkleding uitgegeven. Maar mag ik? Als ik toch een week in bed moet liggen, dan ook maar chic.

***

“Ja, hoe zal ik het zeggen…helaas mevrouw Dekker, het
ziet er niet goed uit. Het is kwaadaardig, kanker.

Een Adenocarcinoom met extradomale groei. Het zit ook in uw lymfe.
Alle klieren waren positief, dat betekent niet goed…”
….En ik? ik staar langs de dokter, weet zeker dat hij het niet over mij heeft.
Straks roept hij “grapje!” 
Kanker? ik? Belachelijk

“Helaas kunnen we pas ná Oud en Nieuw opereren.
De feestdagen, Kerst en zo, dan nemen we niemand op.
U wordt gebeld, fijne dagen evengoed hoor.”

En ik? Ik staar langs de dokter en wil maar 1 ding:
DIE TIJDBOM UIT MIJN LIJF.
Het liefst zo snel mogelijk.
Het worden de verdrietigste kerstdagen van mijn leven, Niks Feest

Straks moet ik naar huis, hoe vertel je zoiets in Godsnaam aan je kinderen?
Luud ligt in het ziekenhuis, net nu ik hem zo hard nodig heb.
Bange ogen, mijn kinderen huilen, kanker is dood
En ik? Ik ben sterk, maar in het donker komen de tranen
…en de beschermende armen van mijn zoon, die mij hoort huilen

“…en dan moet u nog langs de Internist,
en een echo, en een botscan, thoraxfoto, bloedprikken en een mammografie.
En voor de zekerheid ook langs de Gynaecoloog.
U krijgt zeker chemo, en bestraling, en hormoontherapie.
Amputatie is nodig, anders redt u het niet.”
En ik? Ik staar langs de dokter, waar hééft die man het toch over

“ik zal u een machtiging geven, dan kunt u alvast een pruik regelen.
Uw haar komt wel mooier terug.”
De doker lacht me toe: “u krijgt krullen”
En ik? ik staar langs de dokter en bedenk wat een geluksvogel ik ben,
eerst
al kanker en nu ook nog krullen!

Bofkont!

***

Gelaten onderga ik alle onderzoeken, zie begripvolle ogen.
Dagen zijn gevuld met ziekenhuisbezoeken.
Spanning, veel spanning.
Mijn lever is goed, longen zijn schoon, botten prima……
En ik? ik staar langs de dokter en geloof er niets van.
In mijn lijf zit Pacman, en die eet rustig door.
Pacman heeft schijt aan alles en iedereen!!!

***

Afscheid 2-1-1997 7.00 A.M.
Spiegelbeeld. Nog 6 uur. Amputatie. Dag Borst.Je moet weg, je hebt mij verraden, je bent kwaadaardig.
Waarom? Je hebt mijn kinderen gevoed, je bent gestreeld, gekust, gekoesterd.
Ik hou mijn hand voor je, hoe zal het zijn zonder jou?

Mijn ogen verlaten mijn spiegelbeeld en dwalen naar beneden.
Werd het maar nooit later, was het alvast maar morgen.
Ik kan mij niet meer herinneren wanneer je in mijn leven kwam,
maar het afscheid zal me altijd bijblijven.
Dag Borst, ik zal je missen……………

***

Lees hier het vervolg

Zoeken

Categorieën

  • ABOUT ME (94)
    • Afval-Allerlei (14)
    • Borstkanker (25)
    • Depressie (3)
    • Gedachten/ Hersenspinsels/ Ergernissen (37)
    • Gedichten (12)
    • Het gevecht tegen kanker (7)
    • In Memoriam (5)
    • Opa en Oma (5)
  • ALLERLEI (98)
    • Diversen (38)
    • Onze katten (17)
    • Recepten (23)
  • FOTOGRAFIE (680)
    • Aan de wandel (62)
    • Creatieve Fotografie (50)
    • Dieren (180)
      • Vogels (104)
    • Diverse (36)
    • Een dagje op stap (45)
    • Fotoclub Clack Click (17)
    • HDR (4)
    • Lensbaby (5)
    • Macro (16)
    • Musea (8)
    • Natuurfotografie (117)
    • Nederland op de foto (58)
    • Op Vakantie (53)
    • Portretfotografie (3)
    • Rond het IJsselmeer (79)
    • Stillevens (8)
    • Straatfotografie (11)
    • Studiofotografie (10)
    • Vakantie UK & Ierland (20)
    • Veluwe (10)
    • Vintage lenzen op mijn Fuji XT2 (34)
    • Webshop Werk Aan de Muur (19)
    • West Friesland (32)
  • FOTOPROJECTEN (162)
    • Elke dag een foto (122)
    • Project 50/50 (12)
    • Project High Key (10)
    • Project Keuken (12)
    • Project Low Key (3)
    • Project Same place Same time (3)
  • HAKEN (28)
  • INFORMATIE, TIPS & TRUCS (60)
  • LIGHTROOM, PHOTOSHOP & PLUG IN (23)
  • PHOTOSHOPPEN (8)
  • SLIDE SHOWS (9)

Foto's te koop

  • WERK AAN DE MUUR

Mijn foto's op Flickr

HeilooërbosHeilooërbosHeilooërbos
Meer foto's
Elly van Veen

Elly van Veen

Bouwjaar 1958, getrouwd, 2 zoons, 2 schoondochters, 4 kleinkinderen, gek op Bowie, Golden Earring, Ierland, UK en fotograferen met mijn Fuji XT-2 en XH-1

Bekijk volledig profiel →

Follow Elly van Veen on WordPress.com

Voeg je mailadres in en ontvang een bericht wanneer er een nieuwe Blog is geplaatst

Follow Elly van Veen on WordPress.com

Blogs

februari 2023
M D W D V Z Z
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728  
« sep    

Meta

  • Registreren
  • Inloggen
  • Berichten feed
  • Reacties feed
  • WordPress.com

Blog Stats

  • 818.787 hits
februari 2023
M D W D V Z Z
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728  
« sep    

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Elly van Veen
    • Doe mee met 129 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Elly van Veen
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....