CIZ…het vervolg en eind

Tags

aanleunwoning, afwijzing, CIZ, huisarts, huisbezoek, indicatie, inleeunwoing, logeerkamer, rollator, verzorgingsstaat, wachtlijst, WMO, woningzoekende, zorg

Na mijn brief aan het CIZ is er veel gebeurd. Het was een emotionele achtbaan. Ná de afwijzing van het CIZ kon mijn moeder verhuizen naar een logeerkamer in een verzorgingshuis in haar woonplaats. Wij -de kinderen- wisten niet zo goed hoe het nu verder moest.

Het CIZ had contact met mij gezocht en deze mevrouw kon ik bellen bij vragen. Dit was fijn, het gaf een stuk vertrouwen wat we nodig hadden. Het CIZ had ook contact gezocht met het verzorgingshuis met de vraag om -na observatie- opnieuw een aanvraag in te dienen.

Ondertussen moesten we ook andere mogelijkheden bekijken. Terug  naar huis was niet mogelijk. In de kleine woning kon mijn moeder niet uit de voeten met een rollator en toiletbezoek was niet te doen. We raakten lichtelijk in paniek…

Een aanleunwoning kwam ter sprake. Maar daar kwam een ander probleem om de hoek: mijn moeder stond niet als woningzoekende ingeschreven. Mocht je dit lezen: trek hier lering uit en schrijf je in!! Jezelf en je ouders: doe het en snel…

De inleunwoningen zijn inkomensgebonden, een veel te hoge grens voor een generatie die nog niet aan pensioenopbouw deed. Je appeltje-voor-de-dorst is de spaarrekening, maar daar heeft de woningbouwvereniging geen boodschap aan.

De tijd tikte door…en 8 maart kwam dichterbij. Dit was de datum dat mijn moeder naar huis zou moeten. Onze volgende afspraak was het WMO-loket. Dit was een fijn en goed gesprek waar we enkele tips kregen. Maar ook daar konden ze verder niets voor ons doen. Pas als er -opnieuw- een afwijzing kwam, kwamen zij in actie. En taratata…dan kwam er eerst een wachtlijst in beeld.

De spanning bouwde zicht op, je voelt je zo machteloos en bent bang om opties over het hoofd te zien. Ik heb heel wat afgebeld en we werden steeds moedelozer.  Begin februari ging de nieuwe aanvraag de deur uit en dat gaf veel spanning. All snel werd ik gebeld door het CIZ dat er een huisbezoek was gepland.

Over het huisbezoek kan ik zeggen, dat dat een fijn en integer bezoek was. De vragen werden gericht gesteld, er was veel geduld en respect naar mijn moeder toe. Met de belofte dat we binnen een week zouden worden gebeld over de uitslag, ging de mevrouw na een uur weg. Daarna was ik in de war, hadden we het goed verwoord, had ik het anders moeten formuleren, wat als het weer nee was…

Ik had een slapeloze nacht en kon in paniek raken wat ik mijn moeder moest vertellen als het antwoord weer negatief was. We -de kinderen- hadden moeder beloofd dat het goed zou komen. Konden we haar zo teleurstellen?

De volgende ochtend kwam het verlossende telefoontje….de indicatie werd afgegeven. Ik was er helemaal ondersteboven van en heb eens lekker gejankt. Wat een zorg minder, wat fijn dat onze moeder de zorg krijgt die ze nodig heeft.

Sinds deze week woont ze, na 5 1/2 maand, in het huis wat ze zo graag wilde, heeft een mooie kamer en zit tussen haar eigen spulletjes. Het moet nog tot haar doordringen, dat ze hier nu kan blijven wonen. Wij kunnen alleen maar dankbaar zijn…er komt rust in ons leven en weten dat onze moeder goed wordt verzorgd.

Mijn optimistische kijk op de zorg is heel erg veranderd. Het is in dit landje -verzorgingsstaat- op veel punten slecht geregeld voor (hoog)bejaarden. Ik dacht altijd dacht dat er een vangnet was, maar deze heeft veel te grote mazen waar je snel doorheen dondert en dan zonder de juiste zorg op de grond ligt. Letterlijk! Want tegen ons werd -na de eerste afwijzing- door WMO, Huisarts en Zorg gezegd dat moeder eerst weer moest vallen voordat de noodzaak werd ingezien. Wat moet je als bejaarde, als je geen kinderen ( meer)  hebt? De gedachte dat heel veel mensen in de zorgelijke situatie zitten als wij de laatste maanden, is niet fijn en onverteerbaar. Voor ons is het een hele zorg minder…maar ik vind het verschrikkelijk voor de mensen die ook in deze situatie belanden en ik heb ontzettend met ze te doen.

 

Brief aan het CIZ

Tags

afwijzing, arts, beperkingen, CIZ, planbare zorg, zorgprofiel

Geachte Z A,

U heeft het indicatieonderzoek naar mijn moeder  ( voor u nr ZB08/(97********) gedaan. De brief is binnen.Dank u voor uw tijd en moeite! Ik wil het graag over de inhoud hebben want als ik kijk op de website van het CIZ  lees ik ” de regels zijn hetzelfde toch is iedereen anders.” Mag ik het daar even met u over hebben?

De aanvraag is ingediend door een Arts, die vraagt om het zorgprofiel “beschut wonen met intensieve begeleiding en uitgebreide verzorging” Deze arts heeft ons verteld dat mijn moeder echt niet meer alleen kan lopen, laat staan alleen wonen, ook al doet ze nog zo haar best. De valkans is te groot, ze loopt teveel gevaar. Totaal onverantwoord. Dapper hoorde mijn 90-jarige moeder dit aan, ze moet haar zo geliefde huis verlaten. Maar ze weet dat het moet en ze verbijt haar tranen.

Uw CIZ heeft onderzoek gedaan en zelfs een medisch adviseur ingeschakeld. Dank u wel hiervoor! Tenslotte verdient mijn moeder het beste van het beste op haar 90e . Twee weten meer als 1 !! Helaas is de aanvraag afgewezen. Ik las op uw website “iedereen is anders” maar daar gaat het -volgens mij- fout en bent u én de medisch adviseur bij het CIZ een beetje in de war. Ik zal u vertellen waarom ik dit denk…

U zegt nl dat mijn moeder heeft gerevalideerd voor een heupfractuur. Hierin kan ik u gelukkig gerust stellen, de heupen van mijn moeder zijn na 90 jaar nog steeds in goede conditie ( denken en hopen we) Mijn moeder is wél geopereerd aan een bovenbeen-fractuur, die ze opliep bij een traumatische val.

In uw afwijzing schrijft u, dat mijn moeder fysieke beperkingen heeft, hulp en begeleiding nodig heeft bij persoonlijke verzorging en bij het bewegen en verplaatsen in huis. Ik verzin dit niet hoor, dit zijn precies uw woorden die in de brief staan. Precies zoals de arts in het ziekenhuis zei….met andere woorden: mijn moeder kan niet meer alleen lopen…

U schrijft het naar ons, de arts schrijft het naar u, de arts vertelt het tegen ons. Bent u het met me eens dat we allemaal hetzelfde lezen?? Dit is zo fijn, dat we het allemaal met elkaar eens zijn…..mijn lieve moeder heeft zorg nodig.

Ik lees tevreden verder. Ik schrik…..U vertaalt dit naar planbare zorg, een mooi scrabble-woord voor een afwijzing.

Ik vraag me in alle redelijkheid af wat u en de medisch adviseur hier niet aan begrijpen? We spreken toch dezelfde taal en lezen exact hetzelfde?

Mijn moeder is nu totaal ontredderd, voelt zich teveel op deze wereld en ongewenst. Op uw website heeft u het over “vooral aandacht voor de mens”

Het zal u niet verbazen dat wij ons hier niet in herkennen. Ik wens u heel fijne kerstdagen en een mooi 2018.

Wilt u weten waarom ik mijn brief openbaar maak?? Omdat ik dit mijn plicht vind, omdat Nederland mag weten hoe instanties denken, werken, oordelen en afwijzen. ….maar vooral, omdat ik van mijn moeder hou en zij vast niet de eerste en zeker niet de laatste is die nu in een onmogelijke situatie terecht komt.

Daarom!!

Zorg

Tags

arts, bezuinigingen, bovenbeen, breuk, CIZ, hugo borst, huilen, huishoudelijke hulp, krant, nederland, oude bomen, revalidatieafdeling, sober, televisie, tranen, TV, valkans, wfg, zorg

Natuurlijk zag ik het regelmatig op de televisie, las het in de krant en verslond de prachtige, maar ontluisterende columns van Hugo Borst over de zorg. ik luisterde, hoorde en vond er het mijne van. Ik werk zelf in de zorg, merk de bezuinigingen en zie de veranderingen om me heen.

Toch was het een ver-van-mijn-bed-gedoe, tot begin oktober…

Dan ligt mijn moeder van 90 met een gebroken bovenbeen op de grond in haar kamer, wordt ze met spoed geopereerd en wordt na 2 weken ziekenhuis naar de revalidatieafdeling in het WFG verplaatst. Hier mag het vooral niet te gezellig zijn, je zou zomaar eens willen blijven….nee, zo sober mogelijk zodat je snel weg wilt.

Op de revalidatieafdeling stompt ze af, we maken ons grote zorgen om haar geestestoestand en de communicatie is minimaal. Er is geen tv op haar kamer en de dagen duren voor haar als weken..

Opeens hangt op haar prikbord de mededeling dat er een ontslagdatum is gepland..een kadootje van de Sint, op 5 december mag u vertrekken. Verder horen we weinig, worden we niet veel wijzer als we navraag doen en de tijd gaat voor ons snel. Voor mijn moeder staat de wereld stil

Dan hebben we een gesprek met de tot dan onzichtbare arts, ze is duidelijk, ze wil niet meer dat mijn moeder naar huis gaat, onverantwoord, niet mobiel genoeg, valkans is groot, de aanvraag gaat de deur uit en over 2 weken hebben we de toestemming binnen, die wordt toegewezen, kan niet anders…zegt ze…. Wij zijn blij en opgelucht en gaan een taartje met moeder eten.

Op vrijdag horen we dat mijn moeder maandag weg moet zijn en of er maar even een kamer ingericht kan worden in een verzorgingshuis. Iedereen doet wat ie kan, en afgelopen maandag was dan “de transfer”

Ontredderd zit mijn moeder op 15 kilometer van het stadje waar ze 90 jaar heeft gewoond en voelt ze zich doodongelukkig. Maar ze weet dat het tijdelijk is, dat ze moet wachten op een plekje in het verzorgingshuis van haar voorkeur.

Na 4 dagen van verborgen verdriet komt voor mijn moeder de volgende klap, de aanvraag is afgewezen door het CIZ. Zonder mijn moeder te zien, zonder iets te vragen wordt op afstand besloten dat mijn moeder veel te goed is voor een plaatsje in een verzorgingshuis. Ze moet zo snel mogelijk van haar kamer af, voor een opname van 30 dagen voor versnelde revalidatie ( op je 90e kan tenslotte alles véél sneller) en daarna, hoppa, naar huis. Mijn moeder voelt zich overbodig, een belasting en ongewenst.

4x verplaatst in 10 weken tijd, en voor mijn ogen zie ik het gebeuren…oude bomen moet je met zorg en aandacht verplaatsen…deze oude boom wordt constant ruw ergens anders neergegooid.

Mijn moeder huilt nooit maar nu komen ook bij mijn stoere, dappere, lieve moeder de tranen. En ik huil met haar mee…..

de zorg in Nederland….voor ons nu ook de kille werkelijkheid….wat zijn we arm in dit rijke land.