Voedselzandloper Cupcakes

Tags

agavesiroop, bevroren, boek, collega, controle, cupcake, cupcakes, denk, dieet, eten, familie, fruit, gezond, havermoutpap, kokos, leefstijl, leefwijze, noten, recepten, suiker, theoretisch, verslaafd, vis, voedselzandloper, vriendin

Op zoek naar een gezonde leefstijl kwam ik, op advies van familie, vriendin en collega, uit bij de Voedselzandloper. De eerste keer dat ik er van hoorde, heb ik snel wat gelezen en het naast mij neergelegd. Ik had geen zin in het zoveelste dieet, tenminste, ik dacht toen nog dat het dat was….

De voedselzandloper

Mijn laatste controle aan de Oncologisch Radiotherapeut deed mij inzien dat ik echt iets moest gaan veranderen, in mijn denk- en leefwijze. Mijn valkuil is suiker, ik ben verslaafd aan suikers…en daar moest ik gewoon mee aan de slag. Na veel leeswerk op het www kwam ik toch weer uit bij de Voedselzandloper.

Ik heb nu het boek in huis en lees er iedere dag een stukje in. Soms vind ik het heel moeilijk lezen, heel theoretisch, maar ik begrijp wel wat er wordt uitgelegd over de voeding zoals we die eten en zoals we zouden moeten eten. Op het internet zijn veel sites met recepten te vinden en ik ben lid geworden van de Facebookgroep Recepten delen. Langzamerhand verander ik dingen. Zo had ik nooit gedacht dat ik havermoutpap zou gaan eten (een echt jeugdtrauma door een ziekenhuisopname ) Maar met tips is het een verdraaid lekker bakje pap geworden wat ik naar binnen zit te lepelen!! Ik roer er bevroren rood fruit door, wat kokos of agavesiroop en smullen maar…

Al een paar lekkere recepten hebben op ons bordje gelegen, maar het is ook wel wat lastig want we zijn nu niet echt dol op vis en dat komt veel voor in de Voedselzandloper. Maar met wat we wel lekker vinden, redden we het best. Ik vind het wel altijd leuk om een twist te geven aan een bestaand recept. Zo vond ik het recept van cupcakes echt te droog. Ik ben dus wat aan het experimenten geslagen en dit heerlijke cupcake-je rolde uit de oven.

 

Je kunt met de basis alle kanten op, je kunt er kokos door doen, appeltjes, rozijntjes, noten, verzin het maar. Ik vind ze heerlijk

Download hier het recept van de Cupcakes.

 

Ons knutselkatje Bowie

Tags

afscheid, bekken, biopt, Bowie, Brits Korthaar, controle, DA, diagnose, Fip, geel, geler, heupkoppen, inslapen, lever, operatie, opereren, pijn, pijnstilling, rontgenfoto, rust, rustig, schuw, tumor, tumoren

Ruim 4 jaar mocht ons meissie worden, waarvan ze zo’n 16 maanden bij ons heeft gewoond. De eerste maanden vonden we haar zo rustig en schuw, dus we gaven haar alle ruimte om te wennen aan ons huis. Maar Bowie trok niet bij, ze bleef zich terug trekken en wilde met rust worden gelaten.

Ik ontdekte dat ze pijn had, en na een tijd met pijnstilling te hebben gewerkt, heb ik haar naar de DA gebracht voor een grondige controle. De rontgenfoto voorspelde niet veel goeds: Bowie had bijna geen heupkoppen, en daar zou een operatie aan te pas moeten komen om haar van die pijn af te helpen. Maar dat was niet het enige wat werd gezien: Tegen haar bekken aan zat een grote tumor, omringd door meerdere kleine tumoren

Om te weten wat er precies speelde, hebben we haar laten opereren en is een biopt opgestuurd voor onderzoek. De diagnose was heftig: voor 99.9 % was het Fip, de dodelijk kattenziekte. Bowie had de droge vorm.

En toen ging ze achteruit, de tumoren groeiden en Bowie werd geler en geler: haar lever was duidelijk aangetast. Gister hebben we voor haar beslist: het was genoeg geweest voor ons meissie en we hebben haar in laten slapen

We hebben haar nog mee naar huis genomen, zodat Fayline afscheid kon nemen van haar en dat deed ze ook, ze ging heel voorzichtig steeds kijken bij haar vriendinnetje.

en ik mis haar…mijn lieve bange knutselkatje…

waar was jij toen….??

Tags

angst, Bijlmerramp, computers, contract, controle, depressie, dijk Lelystad, gedachten, groep rood, hoofd, Ipads, Smartphones, Social Media, Sonnehaert, verdriet, verwarring, vijand, Zeist

Sommige situaties staan voor altijd in je geheugen gegrifd. Vanochtend hoorde ik de vraag “waar was jij toen de Bijlmerramp plaats vond?”

Ik was direct weer 20 jaar terug in de tijd. Voor mij en mijn gezin een heel heftige en moeilijke tijd. Een diepzwarte depressie was als een zware deken over mij heen gevallen en verstikte mij. Ik vocht tegen een onzichtbare vijand die in mijn hoofd was gaan zitten en mijn gedachten totaal over had genomen. Angst, verdriet, verwarring, een scala van negatieve gevoelens beheerste mijn leven op een bizarre manier…

Op 4 oktober 1992  bracht mijn lief mij in de avond terug naar de instelling waar ik voor 13 weken was opgenomen. Het was mijn 6e week, de week waarin ik mijn “contract” moest gaan vertellen aan de groep. Een contract, wat -bleek achteraf- het keerpunt zou worden in de behandeling en in mijn leven. Ik moest gaan vertellen wat de oorzaak was van mijn depressie, hoe ik hier zelf de controle weer over terug kon krijgen en hoe ik dit ging toepassen in mijn leven. En bij het opstellen van dit contract was mij duidelijk geworden dat ik een moeilijke, en zeer zware beslissing moest gaan nemen: het sluiten van het bedrijf waar ik zoveel van hield, waar ik was opgegroeid, maar wat mij uiteindelijk in deze situatie had doen belanden waardoor ik de controle was verloren over mijn zelfstandig handelen en waarin ik niet bleek opgewassen tegen mijn vader.

We reden over de dijk richting Lelystad, het was de eerste avond van de wintertijd, dus het was al donker. Ik zal verdrietig door het raam van de auto hebben gekeken, naar die donkere weg die voor mij lag, letterlijk en figuurlijk, en waarvan ik niet wist waar die naartoe leidde. Opeens was daar die grote oranje gloed. “zie jij dat? ” vroeg ik aan mijn lief. “wat is dat in hemelsnaam” .

“misschien kassen die verlicht zijn?” Maar dat kon niet, dat wisten we… maar wat het wél was?? We hadden geen idee. Ik arriveerde bij Sonnehaert in Zeist en ging naar groep Rood, voor een week vol behandelingen. De deur ging achter mij dicht.

Achteraf bleek er wel een tv in de inrichting te zijn, maar ik heb daar nooit gekeken. Kranten waren er niet. Al die prikkels van buitenaf, het was teveel en eerlijk gezegd: het interesseerde me ook niet, ik had genoeg aan mezelf, mezelf staande houden was al moeilijk genoeg in deze inktzwarte tijd.

Het was een heel rare gewaarwording dat ik het weekeind daarop, tijdens het weekeindverlof, hoorde wat er was gebeurd. Het idee, dat er zo’n heftige week in Nederland was geweest en ik daar niets van mee had gekregen was een bizarre ervaring.

Nu zou dit niet meer mogelijk zijn, want door de SmartPhones, Ipads, Social media en computers ben je overal direct op de hoogte. Want, beste lezers, er was een tijd vóór het mobieltje…dat je gewoon een week in onwetendheid leefde, en mét je de 48 mede-cliënten.

En soms, soms verlang ik terug naar die tijd…maar dan wél zonder depressie.

Want de depressie was mijn eigen hel op aarde.