In tijden van crisis is het niet vreemd als je wordt ontslagen…
Ook ons heeft dit lot getroffen. Mijn lief hoorde dat zijn functie niet meer bestond en dat hij overbodig was geworden….
Nu is dit een gegeven, en we kunnen hier mee omgaan…de pijn, woede en frustratie zit ‘m in de manier waaróp.. :
We zijn op vakantie op de Veluwe en mijn man krijgt een telefoontje dat hij de volgende dag op het bedrijf moet komen. Plichtsgetrouw als hij is, gaat hij heen, vakantie of niet. Hij wordt ontvangen door de Interim-directeur en deze stelt hem voor aan de nieuwe eigenaar/ directeur van het bedrijf. In 10 minuten wordt hem verteld dat het bedrijf is overgenomen, zijn functie niet meer bestaat en dat hij mee moet werken aan het ontslag ( met als beloning 1 maand extra loon)
Als hij NIET meewerkt, gaat dit het bedrijf geld kosten, zo wordt hem verteld. Hij krijgt een week de tijd om over het voorstel na te denken en eventueel een tegenvoorstel te doen.
Zonder afscheid te kunnen nemen van collega’s wordt ie onder begeleiding het pand uitgezet.
Onze vakantie is direct over, wij gaan naar huis en laten eerst alles bezinken. Wij nemen contact op met de Rechtsbijstand, doen een tegenvoorstel en dan valt een pakket van het UWV op de mat. Onze bedenktijd was schijn, het ontslag was al voor het “gesprek” aangevraagd.
Met verbazing lezen we de zeer goed gedocumenteerde ontslagaanvraag. Hier is al heel lang aan gewerkt. Een aantal redenen zijn op onwaarheden gebaseerd en het bedrijf jokkebrokt heel wat af tegen het UWV.
Had het anders gekund?? Jazeker…mijn lief is bijna 63, wil best inleveren en meedenken aan een goede oplossing. We waren er dan zeker uitgekomen en mijn man was met een goed gevoel vertrokken bij het bedrijf.
Nu zetten we onze hakken in het zand en proberen er uit te slepen wat mogelijk is..
De Fransen zeggen het zo mooi: C’est le ton qui fait la musique
wordt vervolgd
Elly van Veen 