Tags
abel tasman, driemaster, ijseenden, lachstern, landal, Lelystad, lisdodde, Markermeer, markerwadden, rietsigaar, rolklaver
Ieder jaar wil ik 1 x naar de Markerwadden in het Markermeer. Het lijkt me boeiend om te zien hoe dit project zich ontwikkelt. In 2018 was het een kale zandvlakte, in 2019 was het vooral geel door de Moerasandijvie. Dit jaar was er een kleur bijgekomen, prachtig bruin van een overvloed aan lisdoddes, beter bekend als de rietsigaar. Ook de rolklaver is voor mij nieuw.
Vorig jaar was er een nieuw uniek broedpaar -de IJseend- en dit jaar is het de lachstern. Deze zit ( gelukkig) op een niet-toegankelijk eiland. De lachstern is zeer zeldzaam en het is prachtig dat hij een nieuwe broedlocatie heeft gekozen! Wel konden we genieten van de familie Visdief, waar pa het maar druk mee heeft…al die hongerige bekken volproppen is een hele klus
Dit jaar gingen Sandra en ik vanuit Lelystad met de driemaster Abel Tasman. Het waaide hard, windracht 7 op het Markermeer met zijn korte golfslag is wel even een dingetje. Niet iedere passagier voelde zich top en ook het lopen aan boord was wat lastig. Door een enorme golf waren Sandra en ik helemaal doorweekt.
Bij het naderen van de Markerwadden was het even schrikken…wat een veranderingen, wat een gebouwen…en ook nog huisjes van Landal die je kunt huren. De hele huuropbrengst wordt door Landal terug gegeven aan de Markerwadden, een mooi gebaar. De animo is groot, en ook ik heb er wel interesse in. Alleen vind ik voor nu 4 dagen te lang om daar te zijn. Gelukkig is dit wat er wordt gebouwd, er komt niets meer bij. Het eiland is geheel zelfvoorzienend, dat is dan weer een grote +
Het is ook fijn dat je er nu naar het toilet kunt en koffie kunt drinken.
Door de harde wind lieten de vogels zich bijna niet zien, maar wees gerust, er zit genoeg, want er kwam heel wat gekwetter uit het riet. Door de harde wind was het bijna niet mogelijk om de camera stil te houden. We probeerden onszelf staande en de apperatuur droog te houden . Een heel nieuwe ervaring, de keren ervoor was het bloedheet.
Er is genoeg te zien, als je maar goed kijkt.
Het was een heerlijke dag, terug werd er zelfs nog een zeil gehesen zodat de mannen even de energie kwijt konden.
En nu moet ik weer een jaartje wachten….of misschien toch logeren op het eiland, wie weet….
Alle foto’s ( ook van de voorgaande jaren) staan op Flickr
Elly van Veen 