Tags
afscheid, bedrijf, beslissing, bodem, deken, depressie, familiebanden, familiebedrijf, geboortegrond, hel, herstellingsoord, knoop, Lente, medicatie, ongeval, onleefbaar, ontdekkingsreis, put, roos, ziel
Het was in de lente van 1992…een depressie maakte zich van mij meester. In het begin ongemerkt, maar al snel lag de depressie als een zware, natte, wollen deken over mijn -altijd zo vrolijke- persoontje heen en zonk ik weg in een diepe, donkere put. Ik was in mijn eigen hel beland en 4 jaar zat ik hierin gevangen.
Het leven werd voor mij onleefbaar en om mezelf te beschermen werd ik opgenomen voor 13 weken in een Herstellingsoord. Hier leerde ik voor mezelf op te komen en voor mijzelf de juiste keuzes te maken. Het was een pijnlijke, verdrietige ontdekkingsreis door mijn ziel. Ik ben tot de bodem gegaan en moest toen weer zien op te krabbelen. Dit is met heel veel vallen, maar nog vaker opstaan gebeurd.
De grootste, heftigste beslissing was het afscheid van ons bedrijf. Het was een familiebedrijf en onze beslissing heeft de familiebanden voorgoed veranderd. Mijn lief hakte voor mij die moeilijke knoop door, maar hiermee veroorzaakten wij nog veel meer verdriet. Ik moest niet alleen afscheid nemen van de zaak, maar ook van familie. Ik raakte verdwaald in mijn eigen, duistere wereld en wist niet meer wat te doen. De enige uitweg die ik zag was zo pijnlijk, zo heftig en groots.
Onder invloed van zware medicatie kreeg ik een vervelend ongeval, waardoor ik mijn bovenarm verbrijzelde. Mijn lijf had me letterlijk HALT toegeroepen…Door dit ongeval kwam ik niet meer terug op mijn bedrijf, wat ook mijn geboortegrond was geweest.
In de zomer van ’93 was alles achter de rug: het bedrijf was weg en compleet leeg. Maar ik moest nog iets afronden…ik moest afscheid nemen van die plek waar ik ooit zo gelukkig was geweest
Op een vroege zondagmorgen ben ik heen gefietst. Het was intens confronterend, er was niets meer over… Vertwijfeld liep ik rond…….niets herinnerde me meer aan mijn huis en bedrijf waarvan ik zoveel had gehouden.
Opeens zag ik een roosje wat was achter gebleven, door niemand opgemerkt….Dapper bloeide het in de verder lege tuin. Ik heb het roosje voorzichtig de grond uitgetrokken en sindsdien staat zij bij mij in de tuin
Ook nu bloeit de roos weer en net zoals toen maakt het ieder jaar gemengde gevoelens bij mijn los. Het is lang geleden, maar het pijnlijke verleden zit dicht onder mijn huid.
allebei bloeien we weer ….we zijn er nog steeds, mijn roos en ik…
Elly van Veen 