• Home
  • Webshop Werk aan de Muur
  • Stillevens
  • Informatie, Tips & Trucs
  • SLIDE SHOWS
  • ABOUT ME
    • Borstkanker
    • Het gevecht tegen kanker
    • Depressie

Elly van Veen

~ Fotografie

Elly van Veen

Tag Archief: ontslag

Ontslag

11 woensdag mrt 2020

Posted by Elly van Veen in Borstkanker

≈ 3 reacties

Tags

AvL, borstkanker, hormoonnegatief, ontslag

Als 38-jarige kwam ik voor het eerst in AvL, en als je hier moest zijn, dan was het niet best…want hier kwamen de “slechte”patienten en kanker was nog K. En ik viel hier ook onder, borstkanker, een agressieve soort, hormoonnegatief, alle okselklieren besmet, topklier besmet. De prognose was niet echt hoopvol.

Ik was jong, getrouwd, moeder en doodsbang.. Ik kwam in een Trial, kreeg een zware chemo, bestraling en medicatie.

De toekomst was donker en onzeker, het leven was zwaar en heftig maar ik had geen keuze, doorgaan met ademhalen en overleven…meer kon ik niet doen. En alle bijwerkingen en klachten neem ik er gewoon bij, daar zijn pillen voor.

Vandaag was ik voor het laatst in het AvL, 61 jaar, 4x oma en dan nu met Ontslag!

Het AvL is voor mij een heel fijn ziekenhuis geweest, waar ik mij veilig voelde. Het boezemde mij eerst angst in, maar dat veranderde snel. En nu hoef ik niet meer terug, na 23 jaar… en het voelde vreemd maar ook heel fijn.

Dank je wel lief ziekenhuis…wat fijn dat ik bij jullie mocht zijn.

Ontslag-terugblik

24 maandag feb 2014

Posted by Elly van Veen in Gedachten/ Hersenspinsels/ Ergernissen

≈ 7 reacties

Tags

arbeidsmarkt, brief, derde ronde, ex-collega's, gelukkige, heenreis, helpen, kansen, leugens, Numansdorp, onrust, ontslag, onwaarheden, pot, reiskostenvergoeding, solliciteren, stemmingmakerij, succesvol naar werk, training, UWV, verhuizing, waarheid, werk

We zijn nu negen maanden verder na het ontslag in mei 2013 van mijn lief. Hoewel we tot een derde ronde bij het UWV zijn gekomen- wat hoogst uitzonderlijk is- hebben we in oktober 2013 besloten dat het genoeg was.
Een ontslag wat op zo’n onbeschofte manier gaat, kruipt onder je huid en doet heel erg zeer. Het is iets wat je gewoon niet verdiend na zoveel jaar…Het geeft lichamelijke klachten en dat is het niet waard.

We zijn beschuldigd van stemmingmakerij, onwaarheden vertellen en onrust zaaien. Het UWV geloofde al het gejokkebrok en trapte er met open ogen in. Maar nu weten we dat we gelijk hadden, we hebben zwart-op-wit dat alle “leugens” nu waarheid worden dit jaar. We wensen alle ex-collega’s dan ook veel geluk in Numansdorp en veel plezier met de verhuizing naar dit mooie dorpje aan het Hollandsch Diep. De reistijd zal meevallen, het is maar 124 km….

download

Dom UWV, ze geloven alles, zolang je maar met een mooi verhaaltje komt. En trouwens, het UWV heeft het ook veel te druk, want mijn lief kreeg een brief dat ie moet komen op cursus….want ze twijfelen of ie zijn kansen op werk weet te vinden, of hij wel weet of hij zijn kansen moet pakken…en ze willen hem daar graag bij helpen met de training “succesvol naar werk“. Tenslotte moet ie nog 19 maanden solliciteren en je weet het maar nooit op deze wilde arbeidsmarkt. Laat de jongeren maar thuis zitten en de oudjes het doen, tenslotte heeft ie al wel 50 jaar ervaring, welke werkgever wil dat nu niet???

Leuk detail in de brief is de volgende zin: “is uw heenreis 15 km of meer?? dan kunt u misschien een reiskostenvergoeding krijgen” Hoezo misschien?? wie gaat daar dan over beslissen?? wordt er om gedobbeld? gaat je naam in een pot en wordt er iedere dag een gelukkige getrokken? ( Dat wordt een leuke discussie…ik ga maar eens mee denk ik…)

Je krijgt het of je krijgt het niet UWV, niet misschien…

Ondertussen geniet mijn lief van zijn rust en vrije tijd…het leven is mooi!

say cheese

say cheese

Like & Win

06 vrijdag sep 2013

Posted by Elly van Veen in Diversen

≈ 1 reactie

Tags

Anglesy, boot, cruise, Facebook, facebookpagina, familie, heuvels, Ierland, Irish ferries, Like & Win, medewerkers, Normandië, ontslag, Prijs, reclame, Reisbureau, route, winnen

Regelmatig komt het voorbij op Facebook: Acties waarmee je -door het bericht te delen- een prijs kunt winnen.

download

Vorig jaar won ik hiermee al een prijs en vriendin Joke koos het ruime sop op een cruise naar St Petersburg. Ik weet dus dat er echt wel gewonnen kan worden….dat het niet alleen maar reclame is.

Ik vind het alleen leuk als ik de prijs echt zou willen winnen, en toen er een Like &Win van het Reisbureau Ierland voorbij kwam, heb ik meegedaan. Een vakantie naar Ierland, wie wil dat nou niet!!! We wilden al lange tijd die kant op en als we bij de familie in Anglesy waren en in de verte de heuvels van Ierland zagen, kriebelde het wel…maar ja….er is altijd wel een reden om niet te gaan. Dit jaar was het het onverwachte ontslag van mijn lief.

cropped-img_3528-bewerkt.jpg

En nu gaan we, totaal onverwacht !!! Dankzij de Facebookpagina van Reisbureau Ierland gaan we binnenkort op de boot. Helemaal top. We zijn enorm geholpen door enthousiaste medewerkers en er is een mooie route uitgezet.

route

We steken met Irish Ferries vanuit Normandië over naar Ierland, ons Corsaatje mag gezellig mee en dan begint ons avontuur. We hebben er enorm veel zin in en zijn dankbaar dat we deze reis hebben ontvangen.

en nu is het aftellen begonnen…….en wij zijn helemaal blij van de voorpret…

de derde ronde

30 dinsdag jul 2013

Posted by Elly van Veen in Gedachten/ Hersenspinsels/ Ergernissen

≈ 1 reactie

Tags

derde ronde, documenteren, eigenaar, kantonrechter, onderzoeksronde, ontslag, ontslagadviescommissie, ontslagcommissie, Univé Rechtsbijstand, UWV, verweer

Het wordt steeds spannender omtrent het wel/ niet ontslag van mijn lief. Na een intensieve periode, waarbij wij -samen met onze uitmuntende juriste van Univé Rechtsbijstand – ons verweer hebben ingediend, heeft het UWV besloten tot een derde onderzoeksronde.

Dit schijnt niet vaak voor te komen, meestal heeft de ontslagadviescommissie genoeg informatie om na 2 rondes hun advies aan het UWV te geven. In ons geval is dit niet zo en gaat nu de derde ronde in.

Spannend, zenuwslopend, energievretend, dat is het zeker. Het is heel naar om te worden beticht van “stemmingmakerij, onwaarheden en onrust zaaien” door de nieuwe eigenaar. Maar waar wij alles kunnen documenteren en onderbouwen, blijven zij steeds in gebreke.

Nu wordt het spannend, het is erop of eronder…..en het is nog niet af, want óf zij óf wij gaan hierna naar de kantonrechter, dat is wel duidelijk….

“wordt vervolgd”

naamloos

Ontslag

26 woensdag jun 2013

Posted by Elly van Veen in Gedachten/ Hersenspinsels/ Ergernissen

≈ 7 reacties

Tags

bedenktijd, bedrijf, collega, crisis, directeur, eigenaar, frustratie, functie, gegeven, gevoel, Interim-directeur, loon, lot, ontslag, ontslagaanvraag, ontslagen, overbodig, pijn, plichtsgetrouw, rechtsbijstand, schijn, tegenvoorstel, UWV, vakantie, Veluwe, voorstel, woede

In tijden van crisis is het niet vreemd als je wordt ontslagen…

Ook ons heeft dit lot getroffen. Mijn lief hoorde dat zijn functie niet meer bestond en dat hij overbodig was geworden….

Nu is dit een gegeven, en we kunnen hier mee omgaan…de pijn, woede en frustratie zit ‘m in de manier waaróp.. :

We zijn op vakantie op de Veluwe en mijn man krijgt een telefoontje dat hij de volgende dag op het bedrijf moet komen. Plichtsgetrouw als hij is, gaat hij heen, vakantie of niet. Hij wordt ontvangen door de Interim-directeur en deze stelt hem voor aan de nieuwe eigenaar/ directeur van het bedrijf. In 10 minuten wordt hem verteld dat het bedrijf is overgenomen, zijn functie niet meer bestaat en dat hij mee moet werken aan het ontslag ( met als beloning 1 maand extra loon)

Als hij NIET meewerkt, gaat dit het bedrijf geld kosten, zo wordt hem verteld. Hij krijgt een week de tijd om over het voorstel na te denken en eventueel een tegenvoorstel te doen. 

Zonder afscheid te kunnen nemen van collega’s wordt ie onder begeleiding het pand uitgezet.

Onze vakantie is direct over, wij gaan naar huis en laten eerst alles bezinken. Wij nemen contact op met de Rechtsbijstand, doen een tegenvoorstel en dan valt een pakket van het UWV op de mat. Onze bedenktijd was schijn, het ontslag was al voor het “gesprek” aangevraagd.

Met verbazing lezen we de zeer goed gedocumenteerde ontslagaanvraag. Hier is al heel lang aan gewerkt. Een aantal redenen zijn op onwaarheden gebaseerd en het bedrijf jokkebrokt heel wat af tegen het UWV.

Had het anders gekund?? Jazeker…mijn lief is bijna 63, wil best inleveren en meedenken aan een goede oplossing. We waren er dan zeker uitgekomen en mijn man was met een goed gevoel vertrokken bij het bedrijf.

Nu zetten we onze hakken in het zand en proberen er uit te slepen wat mogelijk is..

De Fransen zeggen het zo mooi: C’est le ton qui fait la musique

wordt vervolgd

Notenbalk2

Lidl-Girl in Sprookjesland

14 vrijdag aug 2009

Posted by Elly van Veen in Gedachten/ Hersenspinsels/ Ergernissen

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Cao, Lidl, ontslag

(Dit is een sprookje, dus NIET echt gebeurd….)

Er was eens een lidl-girl. Lidl-Girl heette lidl-girl omdat ze heel groot was. Lidl-girl verveelde zich heel erg. De hele dag niets doen, dat was niets voor haar. Dus ging ze solliciteren, en wat ze niet verwachtte: er was in het hele grote sprookjesland een kaboutersupermarkt waar een Heks haar wilde hebben.
Zo ging lidl-girl werken. Al gauw merkte lidl-girl dat de Heks heel lief, maar soms ook heet stout kon zijn. Zo moest ze iedere dag een kwartier eerder in het bedrijf zijn, waarna de Heks zei dat ze moest beginnen. Vaak moest ze héél lange dagen werken, soms wel 11 uur of meer, ook kreeg ze geen vrij als ze het had gevraagd.
Het werk was zwaar, lidl-girl moest heel veel tillen, waardoor ze zere handen kreeg. De dagen waren lang, lidl-girl kreeg lang niet altijd op tijd haar koffie of moest soms uitgehongerd wachten tot ze mocht eten.
Maar lidl-girl had leuke collega’s en de Heks kon ook heel lief zijn, ontdekte ze.

Maar toen, op een dag, werd alles heel anders: de Heks moest plots naar een andere winkel en toen kwam er een Lelijke-Reuze-Kol in de winkel, die nu haar baas werd. De Lelijke-Reuze-Kol was echt een heel nare Kol, ze treiterde iedereen de winkel uit. Tegen de klanten had ze een grote mond en bestellen kon ze ook al niet. Het was echt een heel domme, klierige Lelijke-Reuze-Kol.
De winkel werd steeds leger en leger en lidl-girl werd steeds verdrietiger want alle klanten werden boos op lidl-girl omdat ze niets meer bij haar konden kopen.
Lidl-girl schreef na lang aarzelen een Brandbrief naar de Opper-Opper-Rayon-Directeur en deze was heel erg blij met de brief van het meisje, tenminste, dat zei ie. Hij gaf haar zelfs een bos bloemen….maar er gebeurde niets…
De Lelijke-Reuze-Kol mocht blijven, die kon niets fout doen, wat iedereen heel raar vond, want in de kabouterwinkel was wel héél veel mis. Dus lidl-girl ging in de winkel werken, waar de Heks was heengegaan. De Heks en lidl-girl waren heel blij dat ze weer bij elkaar waren

En toen was het bijna: en ze leefden nog lang en gelukkig………

Maar dat was niet zo, ook al is dit een sprookje. Want hoewel lidl-girl het heel leuk vond in de andere winkel (ook omdat er allemaal door-de-Lelijke-Reuze-Kol weggepeste meisjes werkten): Er was daar nog een Grote-rayon-Tovenaar die zich vermomd had als een klein, lief kaboutertje-met-een-brilletje-en-krullen.
Deze Grote-rayon-Tovenaar kon zomaar iemand wegtoveren, soms naar een andere winkel, soms naar het dorp 100-jaar-terug-in-de-tijd of soms naar huis. De Grote-rayon-Tovenaar was een gevaarlijk mannetje en zijn vermomming werkte voor sommige kabouters goed, maar lidl-girl was dan wel groot, maar ze was ook heel slim en ze had hem al snel door. Dat vond de Grote-rayon-Tovenaar niet leuk.

Lidl-girl stelde op het wereldwijde-kabouter-web (wkw) aan de Kabouter-Vakbond een vraag over haar loon, ze vermoedde dat ze te weinig kreeg en ze wilde wél hebben waar ze recht op had. ( jaja, ook in sprookjes zijn er laptops en Internet )
De Grote Tovenaar las dit ( hij had gluurtrollen aan het internet-spioneren gezet want niemand mocht wat slechts zeggen van de kaboutersupermarkt) en toen kwam er rook uit zijn oren, vuur uit zijn ogen en spuug uit zijn mond. Hoe durfde lidl-girl dit te doen!!! Ze moest werken en haar mond verder houden want anders …anders…
De Grote-rayon-Tovenaar haatte kabouters die wilden waar ze –volgens de kabouter-CAO- recht op hadden.
Dus toverde hij haar weg, naar huis en ze mocht nooit,nooit meer terugkomen.Iedereen moest heel hard huilen, zo hard, dat het in Sprookjesland wel 10 dagen regende.
De Grote-rayon-Tovenaar zat heel erg te jokkebrokkenliegen tegen iedereen en zijn neus begon heel hard te groeien, zo hard, dat ie ‘m best heel hard zal stoten binnenkort.
De Opper-opperdirekteur probeerde nog om lidl-girl niet al het geld te geven wat ze hoorde te krijgen. Maar na een telefoontje van de Kabouter-vakbond betaalden ze toch maar 1600 kb ( kaboutermutsjes) uit want ze waren héél bang voor de Grote KabouterRechtbank. Zo werd lidl-girl werkeloos maar niet voor lang:

want lidl-girl werkt nu bij andere lieve mensen, die haar knuffelen en lief vinden……haar leven wordt nu een echt sprookje……… en lidl-girl denkt nog vaak aan haar oude collega’s die nog steeds voor kaboutersupermarkt werken en Lidl-girl vindt het heel verdrietig dat ze zo slecht worden behandeld.

(Elke gelijkenis met bestaande personen, bedrijven en gebeurtenissen berust geheel en al op toeval)

Borstkanker: deel 4: Opkrabbelen

28 maandag jan 2002

Posted by Elly van Veen in Borstkanker, Het gevecht tegen kanker

≈ 1 reactie

Tags

ambtenaren, AvL, baarmoeder, bedrijfsvereniging, bloedtest, borstkanker, botscan, echo, eierstokken, euthanasie, kanker, kijkoperatie, mammografie, ontslag, operatieschema, vaginale bloeding, wao

* Mei ’99

Op mijn werk krijgen we een nieuwe bedrijfsleider en binnen een paar maanden slaat de sfeer om in het bedrijf.
Mensen raken gefrustreerd en niemand heeft meer plezier in zijn werk. Ik heb een flinke aanvaring met deze man.
Hij probeert zijn verantwoordelijkheden te ontlopen en schuift foute beslissingen in andermans schoenen.
Ik kan niet tegen zoveel onrecht, woest word ik, de lol is er voor mij af en steeds meer collega’s vragen overplaatsing aan.
Met steeds meer tegenzin ga ik naar mijn werk. Ik denk dat ik vast zit. Ik kan nergens anders naar toe. Wie wil deze kneus tenslotte nog hebben?

IJverige ambtenaren binnen het UWV hebben het beste met mij voor.
Er is een afspraak met mijn werkgever gemaakt.
De WAO wordt naar zijn rekening overgemaakt, hij vult dit bedrag aan met mijn loon en stort dit op mijn bank. Simpel toch? Een kind kan de was doen.
Maar ik schat ambtenaren te hoog in. Er wordt door de bedrijfsvereniging iets verkeerd in de computer ingevoerd. Er wordt op mijn rekening dubbel uitbetaald. Ik word slapende rijk! Bellen, faxen, aangetekende brieven, niets helpt.
De overheidsdienaren hebben geen tijd om antwoord te geven, ze zijn te druk bezig met geld over te maken.
Keurig stort ik alles terug. Tot er iemand wakker wordt bij de bedrijfsvereniging.
Ik ben een oplichtster, ik krijg te veel geld en daarvoor krijg ik straf.

Ik moet het teveel betaalde loon per direct terug betalen, inclusief alle premies en inclusief een boete.
Ik stuur bewijzen op, dat het geld allang op hun rekening staat, maar de administratie geeft niet thuis.
Er ontstaat een eenzijdige correspondentie. Ik word boos, want ik sta in mijn recht. Ik heb alles terugbetaald. Het is hun fout en die hoef ik niet te herstellen.
Ik klim hogerop, naar de top van dit onneembare bolwerk. Ik stuur brieven naar de Raad van Bestuur, artsen en arbeidsdeskundigen. Ik dreig met de Nationale Ombudsman.
Het werkt. Ik krijg ( bij hoge uitzondering) thuis bezoek van de Arbeidsdeskundige.
Als hij mijn correspondentie en bewijsstukken inziet, zegt hij dat ik volledig in mijn recht sta.
Geen twijfel over mogelijk.

De fout bij ligt bij hen. Binnen een week zal hij alle problemen regelen en oplossen.
En ik, goedgelovig muts, trap er met open ogen in.
Na 1 maand ga ik maar eens bellen, want ik hoor maar niets. Ik geloof mijn oren niet!
Het bezoek bij mij thuis was zijn laatst verrichte arbeid voor de bedrijfsvereniging. Lekker een dagje het land in. Hij is vertrokken en er zijn geen notities van ons gesprek achtergelaten.
Ik ben terug bij af.
Ik ben er klaar mee. Ik stap naar de klachtencommissie.

* December ‘99

De klachtencommissie blijkt uit 1 persoon te bestaan.
Hij hoort mijn verhaal aan. Dan komt de uitleg.
Verbijsterd zitten mijn man en ik tegenover hem.

Zijn conclusie is schokkend:
Ik ben dom. Ik had nooit moeten gaan werken. Mijn salaris, aangevuld met WAO blijkt veel te ingewikkeld voor de ambtenaren. Ik kan beter gewoon thuis blijven, dan krijg ik een volledige WAO en komen er ook geen problemen. Waarom moet ik zo nodig werken?

Nu gaat er van alles mis.
Het is mijn schuld! Ik wil werken, en dat mag niet, dat kan niet.
Ik maak ambtenaren overspannen. Foei!!!

Het gevecht met de Bedrijfsvereniging kost mij veel energie, te veel energie, die ik eigenlijk niet heb en ik word er intens moe van.
Ik leg dat uit aan de meneer van de klachtencommissie, maar die kijkt mij niet-begrijpend aan:
“U gaat mij toch niet vertellen dat u hier wakker van ligt?”

Hiermee is het gesprek beëindigd. Ik zeg hem dat ik met spanning naar zijn uitspraak uitkijk, maar dat ik er weinig vertrouwen in heb. De uitspraak is er snel en tot onze grote verrassing in ons voordeel. Ik heb me keurig aan de regels gehouden, mij treft geen blaam en er volgt een excuusbrief.

* Januari 2000

In de nacht van de eeuwwisseling krijg ik een flinke vaginale bloeding, totaal onverwacht.
Ik word bij het AvL in een propvol operatieschema gezet en er volgt een kijkoperatie,
De arts vermoedt dat onder invloed van de anti-oestrogenen mijn baarmoederweefsel is gaan veranderen. Het ziet er niet goed uit en de gynaecologe zal mijn baarmoeder en eierstokken verwijderen.

Vóór de operatie moet ik me melden bij de bedrijfsarts.
Deze man vindt het nodig mij te vertellen, dat ik nu toch wel erg veel ga mankeren. Botscan, echo, maag – en darmonderzoek, bloedtest, mammografie en een longfoto, ze onderzoeken maar wat af in het van Leeuwenhoek.
En als klap op de vuurpijl nu ook nog mijn baarmoeder eruit, is dat allemaal wel nodig? Hij zegt dat ik veel geld kost op deze manier.
Hij adviseert mij om ontslag te nemen. Hij verwacht mij over 6 weken terug en wil dan weten, wat ik ga doen.

Ik voel me een stout kind, ik doe iets fout en ik verdien straf.
De dokter is boos op mij! Ik kost te veel. Zou die man soms uit eigen zak mijn loon en onderzoeken betalen? Loopt hij nu een bonus mis? Wat verwacht hij van mij? Moet ik, om ziektekosten te drukken zelfmoord gaan plegen, stoppen met de behandeling, euthanasie gaan regelen of excuus aanbieden voor de kanker?

Eerst ben ik totaal uit het lood geslagen, gekwetst, maar als ik thuis ben word ik boos.
Ik stap in de auto en rij naar mijn bedrijfsleider. Ik vertel wat er is voorgevallen en dat ik er genoeg van heb.
De verwijten van de UVW klachtencommissie-meneer galmen nog in mijn hoofd. Drie jaar heb ik mijn best gedaan om proberen weer te gaan werken.

Nu ga ik me nog een misdadiger, een profiteur voelen ook!
Het heeft me teveel energie gekost. Ik wil me niet laten piepelen door een kortzichtige, arrogante bedrijfsarts.
Ik doe wat de bedrijfsvereniging van me verwacht! Ik neem met onmiddellijke ingang ontslag en ga “genieten” van een WAO-uitkering.

Deze beslissing is de juiste. Er komt minder spanning in mijn leven. Ik hoef geen verantwoording meer af te leggen. Nu kan ik zelf bepalen hoe ik mijn dag indeel.
Stapels boeken lees ik weg, kranten worden gespeld. Ik vul een puzzel in, stuur deze op en vergeet het weer.

Er belt een notaris. Ik kan de man niet volgen. Over welke prijs heeft hij het?

* Mei 2000

Onder het genot van een borrel en een hapje, wordt ons een flinke reischeque overhandigd.
Wij sieren de voorpagina van de plaatselijke krant, met de grootste grijns op ons gezicht die we kunnen produceren.
De operatie stel ik 2 weken uit. Eerst op vakantie naar het 5-sterren paradijs Taormina op het wonderschone Sicilië.
Het worden fantastische weken. De spanning voor de operatie laat ik even voor wat het is.
De vulkaan Etna doet haar uiterste best, om ons de mooiste weken te laten beleven. Sinds jaren kreunt en rookt deze heetgebakerde dame volop en als we op de berg zelf zijn toont zij ons haar innerlijk. De lava stroomt eruit. Met verse lavabrokken in de koffer gaan we weer richting Holland

* November 2000

Zitten, liggen, staan, alles doet zeer.
Een snijdende rugpijn beheerst al 3 weken mijn leven. Een stemmetje in mijn hoofd zegt dat het foute boel is. Ik ga naar de huisarts. Hij constateert spit. Met spierverslappers in mijn tas ga ik naar huis. Maar de pijn houdt aan. Het stemmetje blijft roepen dat het niet goed zit. Ik besluit naar hem te luisteren en ga naar het ziekenhuis.
Mijn chirurg is bezorgd en vraagt direct een botscan aan
Voor de uitslag hoef ik niet naar het ziekenhuis. De dokter zal mij om 12.30 bellen.

12.15: Ik zit naast de telefoon. Misschien belt hij wat eerder.
12.30: Gespannen kijk ik steeds naar de telefoon.
12.40: Even controleren of de telefoon het wel doet.
12.55: Zou hij mij vergeten zijn ?
13.05: Er is vast spoedoverleg, ik ben opgegeven, ze kunnen niets meer voor me doen.
13.10: Mijn nagels heb ik allemaal afgebeten.
13.15: De telefoon rinkelt en de stem aan de andere kant zegt, dat alles goed is en wenst me een prettige dag. In tranen hang ik op.

Hoera, ik heb spit!

* Februari 2001

Leven wordt weer leuk.
De vermoeidheid is nog duidelijk aanwezig, maar ik weet er goed mee om te gaan. Ik leer te leven met de beperkingen. Ik durf ‘nee ‘te zeggen.
Onderzoeken en uitslagen, het blijft spannend en moeilijk.
Ik moet mijn lichaam weer leren vertrouwen, en dat heeft tijd nodig. Ik kan nog niet zeggen:”Ik heb kanker gehad”, nog niet.

We zijn bij tante Maggie in Liverpool. Ze is ernstig ziek, en we willen haar nog een keer vasthouden, afscheid nemen.
Ik hou van haar en kom er graag. We zijn emotioneel, Maggie en ik. We beseffen allebei dat we in dit leven elkaar voor het laatst zien.
Ik krijg een omhelzing, die zo stevig is, zoals alleen zij dat kan. We huilen.
Ze fluistert in mijn oor.

“Count your blessings, love”

Lieve, lieve Maggy, Ik tel ze………love you….

Borstkanker: deel 3: Moe

19 woensdag dec 2001

Posted by Elly van Veen in Borstkanker, Het gevecht tegen kanker

≈ 1 reactie

Tags

agressief, arbeidsproces, borstkanker, energie, kanker, moeheid, ontreddering, ontslag, toekomst, vermoeidheid., ziek

* Maart ‘98

Er komt rust in mijn hoofd.
Ik voel me energiek en mijn optimisme komt weer terug. Ik ben er weer, ik wil weer leven.
Het voelt goed, ik hervind me zelf weer.
Straks word ik 40. En tenslotte begint daar het leven!

Het werken op arbeidstherapeutische basis is een welkome afwisseling. Een paar uurtjes per dag, niet te veel, niet te zwaar. De horizon wordt weer wat breder en ik krijg het gevoel er weer bij te horen.

Dan krijgt een vriendin, die een jaar eerder als ik borstkanker kreeg, slecht bericht. Ze gaat snel achteruit en overlijdt binnen 5 maanden. Mijn grootste angst overkomt haar, er wordt mij een spiegel voor gehouden.
Dit kan ook mij gebeuren en na haar sterven stort ik in.
Het agressieve verloop, de ontreddering, het verdriet, de machteloosheid.
Het wordt mij teveel en ik meld me ziek.

Doodgaan komt nu wel heel dicht bij, het is angstaanjagend en nachten lig ik wakker. Met de stilte van de nacht komen de tranen. Alle onderdrukte emoties en angsten komen eruit.
Ik moet eerst met mijzelf aan de gang, voor dat ik de draad weer kan gaan oppakken.
Ik ga schilderen, tekenen en schrijf veel gedichten.
Het verwoordt mijn innerlijk.
Hoe meer er op papier komt te staan, hoe meer ruimte er in mijn hoofd komt.

Ik kom met 3 lotgenotes in contact, die bij mij in de buurt wonen.
We hebben alle vier een grote behoefte om te praten over de veranderingen in ons leven. We besluiten iedere 6 weken bij elkaar te komen. Dit blijkt een gouden greep. Het is de warme, zachte deken die we allemaal zo hard nodig hebben. We praten over alles en nog wat, we lachen en huilen met elkaar. De herkenning, maar ook erkenning die we bij elkaar vinden, is heel groot.

We gaan een dagje op stap. De patiëntenvereniging organiseert een dag met workshops en lezingen in Leiden. Als een stelletje dolle pubers stappen we in de trein en op het station persen we ons in een fotohokje. We hebben enorm veel plezier en lachen heel wat af.
Bij een tafel van een Borstprothesefabrikant wordt het allernieuwste model plakprothese getoond. Vrouwen willen weten of de plakrand goed werkt. Ik zeg dat ik deze nieuwe prothese sinds een week naar volle tevredenheid draag. Binnen 1 minuut staan er diverse, mij onbekende vrouwen, in mijn blouse te gluren. De saamhorigheid is groot, de verhalen indrukwekkend.
Dit mag ik meemaken doordat ik kanker heb, en ik ben er dankbaar voor.

Ik voel me genoeg hersteld om het werk weer te hervatten.
Ik ga weer arbeidstherapeutisch aan de slag. Maar er steekt een nieuwe vijand de kop op.
Een dodelijke vermoeidheid maakt zich van mij meester. Ik kan net 3 uur werken, en ben dan compleet afgebrand. Steeds vaker kom ik huilend thuis. Woedend word ik op mijn lijf, dat mij zo in de steek laat. De vermoeidheid kan ik niet wegslapen. Zo sleep ik mezelf de zomer door.
Mijn werk, waar ik positieve energie uit wil halen, wordt een steeds zwaardere opgave.

Ik kom van mijn werk en rij door de verkaveling. Ik ben moe, zo moe. Ik wil dat het ophoudt.
Als dit leven na kanker inhoudt, hoeft het van mij niet meer.

Er komt een landbouwtractor aan op de andere weghelft.
Ik wil er vol gas tegenaan rijden.
Ik moet snel beslissen.
Maak ik nu een eind aan al die ellende of ga ik door met leven?
Ik wil alleen maar rust, rust in mijn hoofd en rust in mijn lijf.
Ik ben moe, kankermoe.
De tractor passeert mij.
Huilend parkeer ik de auto in de berm
en laat het verdriet toe.

Ik word niet goed van die enorme moeheid die als een warme, zware deken over mij heenvalt en mij steeds dieper begraaft.
Ik durf tegen niemand te zeggen dat het van mij niet meer hoeft, dat ik geen energie meer heb, dat ik leeg ben.
Want mensen verwachten van mij dat ik doorvecht, doorleef.
Maar ik ben zo moe, zo kanker-moe
Ik zie de toekomst donker en zwart, het voelt of de dood een wedstrijdje met me speelt en al aardig op de winnende hand is

* Juli ’98

Het leven heeft nog een onaangename verrassing voor ons in petto.
Na een operatie aan zijn knie wordt mijn man ernstig ziek. Hij gaat zienderogen achteruit en de oorzaak blijft lange tijd onvindbaar. Er is iets met zijn lever, maar wat?
Machteloos moet ik toezien hoe hij iedere dag slechter wordt. Ik snap niet dat dit ons moet gebeuren. De artsen staan voor een raadsel, en er wordt naar kanker gezocht. Alle onderzoeken die ik heb ondergaan, passeren nu opnieuw de revue. Ik beleef alles opnieuw, maar nu als toeschouwer. Na 3 maanden treedt er herstel in en wijkt het levensgevaar.

Nu moet ik de sterkere zijn, het gezin draaiende houden. Ik leer in deze periode heel veel.
Over mezelf, maar ook hoe mijn man zich heeft gevoeld tijdens mijn ziekte. Het maakt dingen helder voor mij. Ik begrijp zijn angst, hij begrijpt mijn angst.
Ruim 4 maanden verblijft hij in het ziekenhuis.

We zitten in de poli van het AvL.
Mijn man, aan de beterende hand, 49 kilo zwaar en zo oranje als een pompoen en ik ernaast, 80 kilo licht, Hollands welvaren door de hormonen.
Medepatiënten kijken met die speciale blik, – die alleen bestemd is voor ernstig zieken, – naar mijn man.
Hij wordt ingeschat in welk stadium hij is, en hij scoort hoog. Hij voelt zich ongemakkelijk onder die aandacht. Ik fluister, dat hier voor ons het geld voor het oprapen ligt. Iedereen mag voor € 2 raden wie de kankerpatiënt is. Wedden dat we binnenlopen!

Bij sommige mensen hebben wij afgedaan.
We zijn te vaak ziek, ze vinden het mooi geweest. We hebben genoeg aandacht gehad. Blijkbaar is het beschikbare budget voor kaartjes en bloemen op. Ze laten niet meer van zich horen. Hier heb ik eerst veel verdriet van. Maar ik leer me te richten op de mensen die wel om ons geven.
De onverwachte lieve kaartjes, telefoontjes, of zomaar een kort bezoekje, er zijn veel lieve mensen in onze omgeving en dat geeft een goed gevoel. Daar wil ik mijn positieve energie uithalen.

Maandenlang iedere dag naar het ziekenhuis, het verzorgen van mijn man, en daarnaast werken, het wordt me te veel. Ik ben totaal op.
Weer moet ik me ziek melden. Mijn baas is goud waard, ik krijg alle begrip en medewerking.
Maar het voelt niet goed. Ik begin er over te denken, om ontslag te nemen.
Dan hoef ik geen verantwoording meer af te leggen en kan gaan rusten wanneer mijn lijf er om vraagt.
De vermoeidheid wordt slopend.
De zware behandeling heeft grote schade aangericht in mijn lijf.
De kanker lijkt weg en dit is de prijs die ik er voor moet betalen.

* November ‘98

Ontslag nemen, die stap is groot.
Ik besef dat ik daarna nooit meer volledig terug kom in het arbeidsproces. De overheidsmaatregelen en subsidies, het is allemaal leuk uitgedacht. De folders over herintegratie zien er leuk uit, maar er is geen werkgever die daar aan begint.
Ik moet afscheid nemen van het arbeidsproces, maar ik ben er nog niet aan toe.
Ik weet dat ik deze stap ga nemen, maar wacht op het moment dat ik er klaar voor ben.

Ik heb altijd gewerkt, altijd met veel plezier. Ik wil niet, mag niet ziek zijn. Maar iedere keer weer die teleurstelling. Het voelt als falen, andere mensen gaan ook weer werken, waarom lukt het mij niet? Ik moet al zoveel inleveren, maar nu ook nog mijn werk wat ik zo leuk vind?

Ik bedenk een oplossing.
Ik vraag om ontbinding van mijn 32-urig arbeidscontract en krijg een nieuw contract voor 12 uur. Dit is mijn ei van Columbus! Ik krijg gedeeltelijk WAO en 3 ochtenden werken is prima te doen. Ik hoef me niet meer te richten op iets wat voor mij onbereikbaar is. Steeds was ik kwaad op mezelf, maar ik moest gewoon leren in zien, dat ik mijn eisen te hoog stelde, deze aan moest passen aan mijn nieuwe situatie.

* April ‘99

We gaan op vakantie naar Madeira.
Een rustige vakantie in een fantastisch drijvende bloementuin. We zijn natuurliefhebbers en wat we hier zien, overtreft onze stoutste verwachting. We zien de meest wonderlijke bomen en planten. Dit is echt een paradijs op aarde.
We rusten goed uit, verzamelen er kracht en energie. Deze ontspannen manier van leven, ik word er bijna jaloers op. Dit gevoel moet ik zien vast te houden als ik terug ben in Nederland.

***

moeheid
als een warme zware wollen deken
over mijn lijf
zo zwaar
dat gewoon lopen
gewoon functioneren
gewoon gewoon leven
onmogelijk is

moeheid
accepteren
mee leren leven
want we moeten blij zijn
dat we nog leven
dankbaar zijn
want wie wil er luisteren naar zeurpieten
dus zeg ik:
het gaat goed
ik voel me prima
wat ben ik gelukkig
wat speel ik goed toneel

***

Ik loop langs de straat
Ik loop door het donker
Ik ben nog niet thuis
Ik moet nog zover

Ik klop aan een huis
voor een ogenblik rust.
Waar een mens op mij wacht,
waar iemand mij kust

…..en dan hoor ik een stem,
voel een hand op mijn schouder,
een stem die mij zegt:
“kind, wat sta je alleen,
kun je dan nergens anders meer heen?
Kom in mijn warmte,
het wordt steeds maar kouder”

***

Lees hier het vervolg

Zoeken

Categorieën

  • ABOUT ME (94)
    • Afval-Allerlei (14)
    • Borstkanker (25)
    • Depressie (3)
    • Gedachten/ Hersenspinsels/ Ergernissen (37)
    • Gedichten (12)
    • Het gevecht tegen kanker (7)
    • In Memoriam (5)
    • Opa en Oma (5)
  • ALLERLEI (98)
    • Diversen (38)
    • Onze katten (17)
    • Recepten (23)
  • FOTOGRAFIE (680)
    • Aan de wandel (62)
    • Creatieve Fotografie (50)
    • Dieren (180)
      • Vogels (104)
    • Diverse (36)
    • Een dagje op stap (45)
    • Fotoclub Clack Click (17)
    • HDR (4)
    • Lensbaby (5)
    • Macro (16)
    • Musea (8)
    • Natuurfotografie (117)
    • Nederland op de foto (58)
    • Op Vakantie (53)
    • Portretfotografie (3)
    • Rond het IJsselmeer (79)
    • Stillevens (8)
    • Straatfotografie (11)
    • Studiofotografie (10)
    • Vakantie UK & Ierland (20)
    • Veluwe (10)
    • Vintage lenzen op mijn Fuji XT2 (34)
    • Webshop Werk Aan de Muur (19)
    • West Friesland (32)
  • FOTOPROJECTEN (162)
    • Elke dag een foto (122)
    • Project 50/50 (12)
    • Project High Key (10)
    • Project Keuken (12)
    • Project Low Key (3)
    • Project Same place Same time (3)
  • HAKEN (28)
  • INFORMATIE, TIPS & TRUCS (60)
  • LIGHTROOM, PHOTOSHOP & PLUG IN (23)
  • PHOTOSHOPPEN (8)
  • SLIDE SHOWS (9)

Foto's te koop

  • WERK AAN DE MUUR

Mijn foto's op Flickr

HeilooërbosHeilooërbosHeilooërbos
Meer foto's
Elly van Veen

Elly van Veen

Bouwjaar 1958, getrouwd, 2 zoons, 2 schoondochters, 4 kleinkinderen, gek op Bowie, Golden Earring, Ierland, UK en fotograferen met mijn Fuji XT-2 en XH-1

Bekijk volledig profiel →

Follow Elly van Veen on WordPress.com

Voeg je mailadres in en ontvang een bericht wanneer er een nieuwe Blog is geplaatst

Follow Elly van Veen on WordPress.com

Blogs

januari 2023
M D W D V Z Z
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031  
« sep    

Meta

  • Registreren
  • Inloggen
  • Berichten feed
  • Reacties feed
  • WordPress.com

Blog Stats

  • 818.426 hits
januari 2023
M D W D V Z Z
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031  
« sep    

Blog op WordPress.com.

  • Volg Volgend
    • Elly van Veen
    • Doe mee met 129 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • Elly van Veen
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....