Het woord zegt het al : die-eet… Van diëten word je dik, dat kan niet anders, want ik wordt alleen maar zwaarder en ik ben toch echt een ervaringsdeskundige, ik lijn al zolang ik me kan herinneren.
De conclusie is dus simpel: Ik moet stoppen met diëten en gewoon gaan eten, dan moet het goed gaan.
Raar woord: dieet………. die eet: ja, wie eet er niet, je kunt niet zonder. Dat maakt het zo moeilijk, een alcoholist kan de drank afzweren, een roker zijn peuken weggooien, maar een mens kan niet zijn eten laten staan. Je MOET eten, anders ga je dood, zo simpel is het…
Bij rokers en drinkers weten we dat minderen niet werkt…….daarom is afvallen ook zo zwaar, bijna onmogelijk. Rokerige ruimtes kan je mijden, Alcohol kan je ontlopen, Beiden mag je afslaan en dan ben je sterk…….je vertelt trots dat je bent gestopt met roken en je bent de held van de avond! Maar weiger eens een taartje of sla een hapje af, dan krijg je direct commentaar: toe, doe niet zo flauw, je bent toch niet dik? Jemig wat ongezellig, 1 keer kan toch wel??
Aan mijn collega’s vertel ik dat ik bijna de 100 heb bereikt, waarop er lief wordt gezegd dat je dat echt niet ziet bij mij. Nu zijn er 2 opties: óf ik heb ongelooflijk zware botten óf ze jokkebrokken een beetje omdat gewicht bij vrouwen zo gevoelig ligt. Ik ga voor de laatste optie…
Je weet dat je moet eten, en zodra je de eerste hap in je mond steekt weet je direct weer hoe lekker het is. En bij één koekje, tja, dan is je dag direct verloren, kom maar op met die hele rol, en omdat het toch niet meer goed komt, kan die chips er ook wel bij. En lag er ook niet ergens chocolade??? Tijdens het denken lik ik de pindakaaspot leeg…
Tja, en dan kan je ook nog een emotie-eter zijn. ( weer zo’n prachtig woord) Want hoe kan je nu dik worden als je emoties eet?? Maar de emotie-eters onder ons, die weten dondersgoed wat ik bedoel……en het is niet leuk, het ondermijnt je hele gevoel van eigenwaarde. Ik ben zo’n emotie-eter, geef mij stress, spanning of een doosje verdriet, en ik eet alles op wat koolhydraten, suikers of vetten bevat.
Grensverleggend ben ik bezig, eerst was daar de 70-grens, waar ik niet over wilde, toen 80, daarna 90 en nu komt de gehate 100 in zicht. Ik moet mijn grenzen NU vast gaan leggen, binnen de perken houden, afbakenen…Want groot: ik voel me er doodongelukkig onder. Big mag dan Beautiful zijn, het is ook verdomde onhandig.
Ik hou mezelf al jaren voor de gek, mijn huisarts, oncoloog en cardioloog hebben me geadviseerd gewicht te verliezen, ik knik braaf ja, maar doe NEE.
Gistermiddag zaten we met een groepje vrouwen en natuurlijk had ik het al gezien: ik was de dikste in de zaal, ik heb daar een goed oog voor, even vrouwen-spotten, hoe sta ik ervoor. En waar de mannen het over vissen en auto’s hebben, kwam bij ons het gesprek ( hoe kan het ook anders ) op afvallen. Toen H vertelde over de WeightWatchers, het online-programma, had ik daar natúúrlijk ook een mening over, en ik hoorde mezelf vertellen, dat niets werkt als je het niet naleeft. Van SonjaBakker-boeken val je niet af, wél als je doet wat er in staat. Het zette me aan het denken, wat wil ik nou, waar ben ik mee bezig…. eindig ik straks in een programma als Obese?? Of geven mijn kinderen me op voor “Help, mijn moeder is te dik?”
Ik heb het dus gedaan, ik heb me aangemeld bij de Weight Watchers-Online en ga 3 maanden het programma volgen. Ik zal iedere maandag updaten hoe de week is gegaan, en ik beloof hier plechtig: Ik zal me houden aan het plan!!
Om het huisje zagen we allerlei vogeltjes, waarvan de boomklever zich het meest liet zien en snoepte van de pindakaas en nootjes. Rond het huisje huppelde de eekhoorntjes, timmerden de spechten en vlogen de koolmeesjes af en aan.
Elly van Veen 