Ruim 4 jaar mocht ons meissie worden, waarvan ze zo’n 16 maanden bij ons heeft gewoond. De eerste maanden vonden we haar zo rustig en schuw, dus we gaven haar alle ruimte om te wennen aan ons huis. Maar Bowie trok niet bij, ze bleef zich terug trekken en wilde met rust worden gelaten.
Ik ontdekte dat ze pijn had, en na een tijd met pijnstilling te hebben gewerkt, heb ik haar naar de DA gebracht voor een grondige controle. De rontgenfoto voorspelde niet veel goeds: Bowie had bijna geen heupkoppen, en daar zou een operatie aan te pas moeten komen om haar van die pijn af te helpen. Maar dat was niet het enige wat werd gezien: Tegen haar bekken aan zat een grote tumor, omringd door meerdere kleine tumoren
Om te weten wat er precies speelde, hebben we haar laten opereren en is een biopt opgestuurd voor onderzoek. De diagnose was heftig: voor 99.9 % was het Fip, de dodelijk kattenziekte. Bowie had de droge vorm.
En toen ging ze achteruit, de tumoren groeiden en Bowie werd geler en geler: haar lever was duidelijk aangetast. Gister hebben we voor haar beslist: het was genoeg geweest voor ons meissie en we hebben haar in laten slapen
We hebben haar nog mee naar huis genomen, zodat Fayline afscheid kon nemen van haar en dat deed ze ook, ze ging heel voorzichtig steeds kijken bij haar vriendinnetje.
en ik mis haar…mijn lieve bange knutselkatje…
