Borstkankermaand

Tags

Beau van Erven Dorens, bekend, bewustwording, booming business, borstkankermaand, commercieel circus, doelgroep, draak, feest, geld inzamelen, genezen, gevaarlijke ziekte, handel, kankervrij, longen, lotgenoot, lotgenoten, nederland, Oktober, onbegrip, Pink Ribbon, roze, sluipmoordenaar, Spaink, uitzaaiingen, wonderbaarlijke genezingen

Oktober was jarenlang “de borstkankermaand”. Wat begon als bewustwording voor deze onvoorspelbare ziekte en geld inzamelen voor onderzoek, veranderde al snel in een commercieel circus toen de handel “onze” doelgroep ontdekte. Alles kleurde roze, je kon er niet omheen. Borstkanker was booming business geworden. Heel bekend Nederland ging los in deze maand, want het was feest, het was borstkankermaand!

De drijvende kracht hierachter was Pink Ribbon. Toen Karin Spaink pijnlijk duidelijk liet zien hoe de ingezamelde gelden van Pink Ribbon werden besteed, betekende dit het einde van deze hippe hipe

En ik denk dat heel wat lotgenoten opgelucht adem haalde. Borstkanker werd weer wat het was, een gevaarlijke ziekte die zich onberekend gedraagd en heel veel verdriet met zich meebrengt.

Daarom ben ik onaangenaam verrast dat Beau van Erven Dorens in de pers bekend maakt dat zijn vrouw Selly nu kankervrij is. Dit bericht houdt mij bezig, ik begrijp het niet. Wat voor arts hebben zij?? Hebben ze niet gelezen wat een sluipmoordenaar borstkanker is?? Is dit het gevolg van een cursus Wishful Thinking?

Laat ik stellen, dat ik hoop, dat dit jonge gezin vrij blijft van verder enig slecht nieuws, dat gun ik ze natuurlijk uit het diepst van mijn hart. Maar dit soort berichten zorgt er wél voor, dat er in de omgeving van lotgenoten onbegrip komt.

Er wordt aan mij gevraagd: als het al 16 jaar terug is, dan ben je toch genezen??? Want ook zij lezen het blijde nieuws van de genezing. Vooral Amerikanen zijn altijd direct genezen…het is een wonder.

Ik ben “genezen” tot het weer de kop opsteekt. Ik weet alleen niet wanneer en waar. Maar nu ik deze week weer geconfronteerd werd met een lieve lotgenote uit “mijn” lotjeskring die na 13 jaar uitzaaiingen krijgt in de longen en zij wéér het gevecht met de draak moet aangaan, weet ik het zeker.

Het gaat nooit, nooit over, kanker is een sluipmoordenaar en die wonderbaarlijke genezingen?? Ik weet wel beter….

Eigenwijs of eigen wijze

Tags

alvleesklierkanker, beslissen, boodschap, chemo, dieet, gif, Jobs, kado, millecam, Spaink, stralen, Yoga, zelf

Op het blog van Karin Spaink lees ik graag: altijd interessante onderwerpen, kritisch, aanzetten tot denken, bijzondere discussies…. Recentelijk schreef Spaink een artikel over Steve Jobs, wie is overleden aan alvleesklierkanker. Hij had geopereerd kunnen worden, maar weigerde dit, hij koos voor een dieet. Natuurlijk kan je er dan op wachten dat uit de reguliere hoek er een berg kritiek komt, en dat Sylvia Millecam er weer bij wordt gehaald…. De boodschap die er achter ligt is eenvoudig: kanker genees je niet met Yoga, positief denken en gezonde voeding, kanker genees je met snijden, giffen en stralen.

Wat mij irriteert in deze hele discussie, is dat iedereen er iets van vindt en precies weet wat er gedaan had moeten worden. Bij Millecam vond ik het extreem en de bemoeizucht bracht mij vele malen tot een kookpunt. Je mag alles van Sylvia Millecam en Steve Jobs vinden, maar niet dat het domme mensen waren. Ze hebben hun beslissing bij hun volle verstand genomen en zullen zeker genoeg informatie opgezocht hebben.

Ik kan alleen voor mezelf spreken, 15 jaar geleden heb ik zelf mijn keuzes gemaakt, na lang wikken en wegen. Ik luisterde naar artsen, zocht informatie op, maakte lijstjes met voors en tegens en zo kwam ik tot mijn keuze. Na 6 weken denken, twijfelen, wikken en wegen,  was ik eruit. Toen ik mijn lief vroeg, wat hij het beste vond, was hij heel duidelijk: ik moest zélf beslissen en welke keuze ik ook zou maken. Hij kon en mocht niet voor mij beslissen, hij kon alleen ondersteunen.

Ik was hier dankbaar voor, het was mijn lijf, mijn kanker….ik moest het doen, ik moest het ondergaan, ik moest het doorstaan… Nu ik – jaren later- hier op terug kijk, weet ik dat dit voor mij de beste manier was om de zware behandelingen te ondergaan en ik was me terdege bewust: mocht het misgaan, dan had ik er alles aan gedaan wat binnen mijn mogelijkheden lag. Ik had mezelf een groot kado gedaan: ik zou later niet hoeven denken: had ik toch maar….was ik toch maar…  Mijn beslissing was voor mij de juiste en ik wist ook, dat ik, in de toekomst, altijd nog voor andere opties kon kiezen. Want zeg nooit nooit…

Mocht in de toekomst blijken dat de kanker weer de kop opsteekt, dan zal ik het weer op deze manier aanpakken, en ik zal wéér mijn eigen plan trekken. En ook dán hoop ik dat de mensen om mij heen deze keuze zullen respecteren, ook al is het niet de keuze die zij zelf zouden maken.