Tags
arts, bezuinigingen, bovenbeen, breuk, CIZ, hugo borst, huilen, huishoudelijke hulp, krant, nederland, oude bomen, revalidatieafdeling, sober, televisie, tranen, TV, valkans, wfg, zorg
Natuurlijk zag ik het regelmatig op de televisie, las het in de krant en verslond de prachtige, maar ontluisterende columns van Hugo Borst over de zorg. ik luisterde, hoorde en vond er het mijne van. Ik werk zelf in de zorg, merk de bezuinigingen en zie de veranderingen om me heen.
Toch was het een ver-van-mijn-bed-gedoe, tot begin oktober…
Dan ligt mijn moeder van 90 met een gebroken bovenbeen op de grond in haar kamer, wordt ze met spoed geopereerd en wordt na 2 weken ziekenhuis naar de revalidatieafdeling in het WFG verplaatst. Hier mag het vooral niet te gezellig zijn, je zou zomaar eens willen blijven….nee, zo sober mogelijk zodat je snel weg wilt.
Op de revalidatieafdeling stompt ze af, we maken ons grote zorgen om haar geestestoestand en de communicatie is minimaal. Er is geen tv op haar kamer en de dagen duren voor haar als weken..
Opeens hangt op haar prikbord de mededeling dat er een ontslagdatum is gepland..een kadootje van de Sint, op 5 december mag u vertrekken. Verder horen we weinig, worden we niet veel wijzer als we navraag doen en de tijd gaat voor ons snel. Voor mijn moeder staat de wereld stil
Dan hebben we een gesprek met de tot dan onzichtbare arts, ze is duidelijk, ze wil niet meer dat mijn moeder naar huis gaat, onverantwoord, niet mobiel genoeg, valkans is groot, de aanvraag gaat de deur uit en over 2 weken hebben we de toestemming binnen, die wordt toegewezen, kan niet anders…zegt ze…. Wij zijn blij en opgelucht en gaan een taartje met moeder eten.
Op vrijdag horen we dat mijn moeder maandag weg moet zijn en of er maar even een kamer ingericht kan worden in een verzorgingshuis. Iedereen doet wat ie kan, en afgelopen maandag was dan “de transfer”
Ontredderd zit mijn moeder op 15 kilometer van het stadje waar ze 90 jaar heeft gewoond en voelt ze zich doodongelukkig. Maar ze weet dat het tijdelijk is, dat ze moet wachten op een plekje in het verzorgingshuis van haar voorkeur.
Na 4 dagen van verborgen verdriet komt voor mijn moeder de volgende klap, de aanvraag is afgewezen door het CIZ. Zonder mijn moeder te zien, zonder iets te vragen wordt op afstand besloten dat mijn moeder veel te goed is voor een plaatsje in een verzorgingshuis. Ze moet zo snel mogelijk van haar kamer af, voor een opname van 30 dagen voor versnelde revalidatie ( op je 90e kan tenslotte alles véél sneller) en daarna, hoppa, naar huis. Mijn moeder voelt zich overbodig, een belasting en ongewenst.
4x verplaatst in 10 weken tijd, en voor mijn ogen zie ik het gebeuren…oude bomen moet je met zorg en aandacht verplaatsen…deze oude boom wordt constant ruw ergens anders neergegooid.
Mijn moeder huilt nooit maar nu komen ook bij mijn stoere, dappere, lieve moeder de tranen. En ik huil met haar mee…..
de zorg in Nederland….voor ons nu ook de kille werkelijkheid….wat zijn we arm in dit rijke land.
Elly van Veen 