Bodyscan, borstprothese en vliegen

Tags

aanslagen, Amazone, amsterdam, bodyscan, borstprothese, borstweefsel, drugstest. rood kruis, gefouilleerd, hamburg, luchthavens, plateau, Reykjavik, Schiphol, terrorisme, tumor, uitzaaiingen, vliegveld

Het laatste jaar is er een verandering op de luchthavens bij de Bodyscan. Ik merk dit omdat ik al jaren de “gelukkige” eigenaar ben van een borstprothese. 

Bij eerdere vluchten werd ik wel altijd gefouilleerd, maar dat was snel gebeurd en kon ik beginnen aan de reis. Maar opeens is het een ander verhaal geworden. Zowel in Hamburg, Kevlavik (IJsland) en Amsterdam mocht ik op een plateau gaan staan en kwamen er drugstest te voorschijn . Aan alle kanten werd ik onderzocht en stond ik te kijk voor de reizigers. terwijl ik rondjes draaide en met allerlei instrumenten werd bevoeld en besnuffeld.

Ik kon voor het eerst zien wat de bodyscan liet zien.

Een groot rood kruis loopt over mijn linkerborst, want daar zit gevaar. En dat klopt ook wel, het gevaar zat daar ook, verstopt in mijn borstweefsel groeide een tumor vrolijk in mijn lijf. Gelukkig ontdekte ik de uitzaaiingen en werd met grof geschut de kanker bestreden. De afloop kennen we….ik mag er nog steeds zijn…en daar ben ik dankbaar voor

Maar 21 jaar na dato en verschrikkelijke aanslagen verder zijn de veiligheidsnormen blijkbaar weer verscherpt en word mijn prothese nu gezien als een bedreiging. Ik begrijp volledig dat dit voor mijn eigen veiligheid is. Anno 2018 moeten we leven met terrorisme en hier de gevolgen van accepteren. Maar mijn besluit is genomen, de prothese gaat voortaan in de koffer. Op Luchthavens ben ik vanaf nu een ECHTE Amazone

Als je rechts klikt op de Categorie Borstkanker kan je mijn verhaal lezen

Borstkankermaand

Tags

Beau van Erven Dorens, bekend, bewustwording, booming business, borstkankermaand, commercieel circus, doelgroep, draak, feest, geld inzamelen, genezen, gevaarlijke ziekte, handel, kankervrij, longen, lotgenoot, lotgenoten, nederland, Oktober, onbegrip, Pink Ribbon, roze, sluipmoordenaar, Spaink, uitzaaiingen, wonderbaarlijke genezingen

Oktober was jarenlang “de borstkankermaand”. Wat begon als bewustwording voor deze onvoorspelbare ziekte en geld inzamelen voor onderzoek, veranderde al snel in een commercieel circus toen de handel “onze” doelgroep ontdekte. Alles kleurde roze, je kon er niet omheen. Borstkanker was booming business geworden. Heel bekend Nederland ging los in deze maand, want het was feest, het was borstkankermaand!

De drijvende kracht hierachter was Pink Ribbon. Toen Karin Spaink pijnlijk duidelijk liet zien hoe de ingezamelde gelden van Pink Ribbon werden besteed, betekende dit het einde van deze hippe hipe

En ik denk dat heel wat lotgenoten opgelucht adem haalde. Borstkanker werd weer wat het was, een gevaarlijke ziekte die zich onberekend gedraagd en heel veel verdriet met zich meebrengt.

Daarom ben ik onaangenaam verrast dat Beau van Erven Dorens in de pers bekend maakt dat zijn vrouw Selly nu kankervrij is. Dit bericht houdt mij bezig, ik begrijp het niet. Wat voor arts hebben zij?? Hebben ze niet gelezen wat een sluipmoordenaar borstkanker is?? Is dit het gevolg van een cursus Wishful Thinking?

Laat ik stellen, dat ik hoop, dat dit jonge gezin vrij blijft van verder enig slecht nieuws, dat gun ik ze natuurlijk uit het diepst van mijn hart. Maar dit soort berichten zorgt er wél voor, dat er in de omgeving van lotgenoten onbegrip komt.

Er wordt aan mij gevraagd: als het al 16 jaar terug is, dan ben je toch genezen??? Want ook zij lezen het blijde nieuws van de genezing. Vooral Amerikanen zijn altijd direct genezen…het is een wonder.

Ik ben “genezen” tot het weer de kop opsteekt. Ik weet alleen niet wanneer en waar. Maar nu ik deze week weer geconfronteerd werd met een lieve lotgenote uit “mijn” lotjeskring die na 13 jaar uitzaaiingen krijgt in de longen en zij wéér het gevecht met de draak moet aangaan, weet ik het zeker.

Het gaat nooit, nooit over, kanker is een sluipmoordenaar en die wonderbaarlijke genezingen?? Ik weet wel beter….

Stil

Tags

borstkanker, foto's, Ipad, linkerarm, locatie, NoHaves, pijn, pindaatje, Pipo, rust, schoudergewricht, slijmbeursontsteking, Stichting, stil, twijfels, uitzaaiingen, werkdruk, werkvloer, ziekenhuis

Wat ben ik stil, niet te geloven….er gebeurt hier niets…maar daar is natuurlijk een reden voor…

Eind mei begon een zeurende pijn in mijn linkerarm de kop op te steken, wat al snel veranderde in een stekende, ontzettend pijnlijke arm. De pijn was heftig. De HA stuurde me direct door naar het ziekenhuis, voor foto’s. Gelukkig waren er geen uitzaaiingen te bespeuren, maar ik heb weer gemerkt, dat – ook al is het 15 jaar na de diagnose- de angst direct skyhigh is. Misschien lijkt dit voor NoHaves wat overdreven (“tenslotte is het al 15 jaar terug”) , maar ik weet helaas al te goed hoe onberekenbaar borstkanker is, dat het na 10, 15, 20 jaar opeens weer aktief kan zijn…

Wat het dan wel is? Waarschijnlijk een slijmbeursontsteking, en anders iets met mijn schoudergewricht. Het werk wat ik doe is zwaar en de werkdruk is hoog. Ik hoop dat de 10 dagen rust voldoende zijn geweest, maar ik heb er mijn twijfels over. Na 1 dag op de werkvloer, lijkt het weer de kop op te steken….

Waren er ook leuke dingen? Ja, natuurlijk roep ik dan direct. Ik heb sinds kort een Ipad, ik ga op een nieuwe locatie werken binnen de Stichting en onze Pipo kwam weer een pindaatje eten…

Grabbelton

Tags

arm, borstkanker, botten, grabbelton, haves, lotjes, moderator, no-haves, schedel, uitzaaiingen

In de jaren dat ik op het WWW  moderator was, heb ik veel bijzondere, lieve, stoere en dappere vrouwen met borstkanker leren kennen. De kontakten waren intensief, hecht en voor buitenstaanders soms moeilijk te begrijpen. We spraken altijd over de Haves en de No-Haves. Want wij beseften ook dat je iets wat je zelf niet onderging, heel moeilijk kon begrijpen.

Soms ging het helemaal fout met lotjes, en met fout bedoel ik verschrikkelijk fout. Ik heb veel verdriet gevoeld als een lotje de strijd met de Draak verloor, het maakte weer pijnlijk duidelijk hoe kwetsbaar we zijn in dit leven, dat je moet genieten van de dagen die je hebt.

Met een aantal vrouwen ging ik weekeinden weg, dat waren altijd geweldige dagen, door de mail en forum konden we elkaar al zó goed, dat is niet te beschrijven.
Het ging met de meiden en met mij goed, het verbaasde ons wel eens dat wij –voor zover we dat konden beoordelen- zoveel geluk hadden.

Maar toch kwamen daar opeens schrikaanjagende berichten, H kreeg 2 mnd geleden te horen dat de borstkanker zich toch na 11 jaar had uitgezaaid. W. berichtte kort daarna dat in haar long een uitzaaiingen is gezien. B. is al een jaar aan het vechten tegen de onzichtbare Draak….

Opeens steekt de kanker zich bij de vrouwen die mij al zo lang zo dierbaar zijn, de kop op. Nu ook nog A. mailde, dat deze week veel uitzaaiingen in botten, schedel en arm zijn gevonden, jaren na de diagnose-  begint bij mij de angst toe te slaan. Het lijkt of het lot zich tegen ons begint te keren en dat onze namen nu ook in de grabbelton zijn gegooid met het etiket Uitzaaiingen

En het lijkt of er iedere maand door de Draak een nieuwe naam wordt getrokken….

Borstkanker: deel 1: De diagnose

Tags

amputatie, amputeren, behandeling, behandelplan, borsten, borstkanker, bulten, chirurg, huisarts, infectie, kanker, kwaadaardig, linkerarm, Liverpool, lymfeklieren, oksel, pijn, primaire tumor, prognose, uitzaaiingen, vakantie

*September ‘96

We gaan heerlijk op vakantie.
Ik ben 4 maanden geleden begonnen in een nieuwe baan, en nu gaan we naar Wales. Mijn man is hier geboren en opgegroeid. Hij is er ruim 30 jaar niet meer geweest. We willen er al lang naar toe, maar nu gaat het dus echt gebeuren.
Daarna door naar Liverpool, naar tante Maggie. Op vakantie in Groot-Brittannië en niet langs Maggie, ze zou je nooit meer aankijken!
Nu kan ook mijn linkerarm wat rust krijgen, want er zit een zeurende pijn in.
Waarschijnlijk overbelasting, want op mijn werk moet ik veel en zwaar tillen.
We hebben fantastische weken, en ik raak verliefd op Wales. Wat is het hier mooi!

*November ‘96

De arm blijft vervelend doen, en op een avond voel ik voor de zoveelste keer in mijn oksel. Ik verschiet van wat ik voel. Drie grote bulten zijn duidelijk aanwezig. De huisarts stuurt mij direct naar het ziekenhuis.

De chirurg laat een echo maken. Nieuwsgierig kijk ik mee op het beeldscherm.
Ik ben een leek op dit gebied, vindt alles interessant. Er verschijnen drie grote ronde vlekken op het scherm. De radioloog onderzoekt ook mijn andere oksel. Hier is niets te zien. Waarschijnlijk is het een infectie. Ik zoek een simpele verklaring.
Als bloemist snij ik wel zo’n beetje iedere dag in mijn vingers, verder ben ik een straffe nagelbijtster. Dit kan ook ontstekingen veroorzaken.
Ik voel me gerust, waarom zou IK tenslotte kanker hebben?
Dat is een ziekte die alleen anderen krijgen.

De chirurg vindt verder onderzoek noodzakelijk en er wordt onder narcose een aantal lymfeklieren verwijderd.

Op 14 november komt de uitslag… de chirurg is aangeslagen, maar geeft zo helder mogelijk uitleg. De knobbels zijn kwaadaardig, het zijn uitzaaiingen en het is nu van belang zo snel mogelijk de primaire tumor te vinden. Anders kan er geen behandelplan worden opgesteld. De rest van het gesprek gaat langs mij heen.

Er volgen weken van allerlei onderzoeken. Uitkleden wordt een veel voorkomende handeling. Ik heb nog nooit zo vaak met blote borsten voor volslagen vreemden gestaan en ik voel me er doodongelukkig onder. Ik beland in een wereld die mij onbekend is, die ik eigenlijk niet wil kennen. Gezichten staan zorgelijk en er is niemand die mij gerust kan stellen.

Ik heb kanker, maar waar de primaire tumor zit, blijft een raadsel. De kanker heeft zich goed verstopt in mijn lijf, en zolang deze niet wordt gevonden, kan er geen doelgericht behandelplan worden opgesteld.
Ik probeer balans te vinden, de angst niet te laten overheersen, en dat lukt me redelijk. Tot ik in de supermarkt ineens in paniek raak, ik weet bij de huisarts te komen en krijg valium. Het geeft mij wat rust, even stilte in mijn hoofd, want het dreunt en het dreunt maar;
JE HEBT KANKER JE HEBT KANKER JE HEBT KANKER

*December ‘96

De machteloosheid begint toe te slaan. Ik wil actie!!!Ik wil tegen de kanker gaan vechten, maar moet afwachten. In mijn lijf vreet ondertussen een tumor zich een weg. Vastberaden, hongerig en niet te stoppen!
Ik krijg ook een enorme honger, -honger naar kennis- en probeer zoveel mogelijk te weten te komen over mogelijkheden in behandelingen en prognoses. Het maakt mij sterk en geeft mij het gevoel actief tegen de kanker te strijden.

Ik wil zelf kunnen beslissen, zelf de verantwoording nemen voor de behandeling. Deze moet bij mij passen, anders houd ik het nooit vol. Ik wil achteraf geen spijt krijgen. Het is mijn lijf, mijn gevecht en mijn kanker!
Half december moet ik beslissen of ik mijn borst wil laten amputeren. De artsen zijn het niet met elkaar eens, de Antoni van Leeuwenhoek-dokter ziet niets op de foto, maar “mijn” chirurg wel. Er worden mij twee mogelijkheden voorgelegd: wel of geen amputatie…

Ik vraag een week bedenktijd en kies uiteindelijk voor amputatie van mijn borst. Het weefsel zal nauwkeurig worden onderzocht, want de chirurg vermoedt, dat de tumor zich hier verstopt. In het slechtste geval ben ik mijn borst kwijt, en wordt er niets gevonden. Maar ik heb vertrouwen in hem.

In de lingeriewinkel doen ze goede zaken. Nog nooit heb ik zoveel geld aan nachtkleding uitgegeven. Maar mag ik? Als ik toch een week in bed moet liggen, dan ook maar chic.

***

“Ja, hoe zal ik het zeggen…helaas mevrouw Dekker, het
ziet er niet goed uit. Het is kwaadaardig, kanker.
Een Adenocarcinoom met extradomale groei. Het zit ook in uw lymfe.
Alle klieren waren positief, dat betekent niet goed…”
….En ik? ik staar langs de dokter, weet zeker dat hij het niet over mij heeft.
Straks roept hij “grapje!”  Kanker? ik? Belachelijk

“Helaas kunnen we pas ná Oud en Nieuw opereren.
De feestdagen, Kerst en zo, dan nemen we niemand op.
U wordt gebeld, fijne dagen evengoed hoor.”
En ik? Ik staar langs de dokter en wil maar 1 ding:
DIE TIJDBOM UIT MIJN LIJF.
Het liefst zo snel mogelijk.
Het worden de verdrietigste kerstdagen van mijn leven, Niks Feest

Straks moet ik naar huis, hoe vertel je zoiets in Godsnaam aan je kinderen?
Luud ligt in het ziekenhuis, net nu ik hem zo hard nodig heb.
Bange ogen, mijn kinderen huilen, kanker is dood
En ik? Ik ben sterk, maar in het donker komen de tranen
…en de beschermende armen van mijn zoon, die mij hoort huilen

“…en dan moet u nog langs de Internist,
en een echo, en een botscan, thoraxfoto, bloedprikken en een mammografie.
En voor de zekerheid ook langs de Gynaecoloog.
U krijgt zeker chemo, en bestraling, en hormoontherapie.
Amputatie is nodig, anders redt u het niet.”
En ik? Ik staar langs de dokter, waar hééft die man het toch over

“ik zal u een machtiging geven, dan kunt u alvast een pruik regelen.
Uw haar komt wel mooier terug.”
De doker lacht me toe: “u krijgt krullen”
En ik? ik staar langs de dokter en bedenk wat een geluksvogel ik ben, eerst
al kanker en nu ook nog krullen!
Bofkont!

***

Gelaten onderga ik alle onderzoeken, zie begripvolle ogen.
Dagen zijn gevuld met ziekenhuisbezoeken.
Spanning, veel spanning.
Mijn lever is goed, longen zijn schoon, botten prima……
En ik? ik staar langs de dokter en geloof er niets van.
In mijn lijf zit Pacman, en die eet rustig door.
Pacman heeft schijt aan alles en iedereen!!!

***

Afscheid 2-1-1997 7.00 A.M.
Spiegelbeeld. Nog 6 uur. Amputatie. Dag Borst.Je moet weg, je hebt mij verraden, je bent kwaadaardig.
Waarom? Je hebt mijn kinderen gevoed, je bent gestreeld, gekust, gekoesterd.
Ik hou mijn hand voor je, hoe zal het zijn zonder jou?

Mijn ogen verlaten mijn spiegelbeeld en dwalen naar beneden.
Werd het maar nooit later, was het alvast maar morgen.
Ik kan mij niet meer herinneren wanneer je in mijn leven kwam,
maar het afscheid zal me altijd bijblijven.
Dag Borst, ik zal je missen……………

***

Lees hier het vervolg