Elke dag een foto #22

Tags

begraafplaats, kind, ouder, verdriet, verlies

Opdracht: Verdriet

T: 1/125
AV: 6.4
Iso: 200

Het ergste wat je als ouder kunt overkomen, is het verlies van je kind. Op de begraafplaats in Enkhuizen is daar een speciale plek voor ingericht. Het raakte me diep

Wij staan bij jou

Tags

boom, gevoel, leven, mysterieus, onmacht, tranen, verdriet, Wereld, wind, woorden, wortels

Woorden blijven hangen,
leeg en nutteloos.
Duizend dingen om te zeggen,
maar niks dat jou kan helpen.

Leven, mysterieus en ongrijpbaar,
pijn en verdriet des te duidelijker.

Kan een boom zover buigen,
dat hij de last van de tranen en de wind,
kan overbrengen naar zijn wortels?

Ik hoop dat wij jouw wortels kunnen zijn,
en dat wij een klein beetje van jouw verdriet kunnen dragen.

In deze grote wereld sta jij,
ondanks het gevoel van onmacht en verdriet,
niet alleen.

wij staan bij jou.

(n.n.)

waar was jij toen….??

Tags

angst, Bijlmerramp, computers, contract, controle, depressie, dijk Lelystad, gedachten, groep rood, hoofd, Ipads, Smartphones, Social Media, Sonnehaert, verdriet, verwarring, vijand, Zeist

Sommige situaties staan voor altijd in je geheugen gegrifd. Vanochtend hoorde ik de vraag “waar was jij toen de Bijlmerramp plaats vond?”

Ik was direct weer 20 jaar terug in de tijd. Voor mij en mijn gezin een heel heftige en moeilijke tijd. Een diepzwarte depressie was als een zware deken over mij heen gevallen en verstikte mij. Ik vocht tegen een onzichtbare vijand die in mijn hoofd was gaan zitten en mijn gedachten totaal over had genomen. Angst, verdriet, verwarring, een scala van negatieve gevoelens beheerste mijn leven op een bizarre manier…

Op 4 oktober 1992  bracht mijn lief mij in de avond terug naar de instelling waar ik voor 13 weken was opgenomen. Het was mijn 6e week, de week waarin ik mijn “contract” moest gaan vertellen aan de groep. Een contract, wat -bleek achteraf- het keerpunt zou worden in de behandeling en in mijn leven. Ik moest gaan vertellen wat de oorzaak was van mijn depressie, hoe ik hier zelf de controle weer over terug kon krijgen en hoe ik dit ging toepassen in mijn leven. En bij het opstellen van dit contract was mij duidelijk geworden dat ik een moeilijke, en zeer zware beslissing moest gaan nemen: het sluiten van het bedrijf waar ik zoveel van hield, waar ik was opgegroeid, maar wat mij uiteindelijk in deze situatie had doen belanden waardoor ik de controle was verloren over mijn zelfstandig handelen en waarin ik niet bleek opgewassen tegen mijn vader.

We reden over de dijk richting Lelystad, het was de eerste avond van de wintertijd, dus het was al donker. Ik zal verdrietig door het raam van de auto hebben gekeken, naar die donkere weg die voor mij lag, letterlijk en figuurlijk, en waarvan ik niet wist waar die naartoe leidde. Opeens was daar die grote oranje gloed. “zie jij dat? ” vroeg ik aan mijn lief. “wat is dat in hemelsnaam” .

“misschien kassen die verlicht zijn?” Maar dat kon niet, dat wisten we… maar wat het wél was?? We hadden geen idee. Ik arriveerde bij Sonnehaert in Zeist en ging naar groep Rood, voor een week vol behandelingen. De deur ging achter mij dicht.

Achteraf bleek er wel een tv in de inrichting te zijn, maar ik heb daar nooit gekeken. Kranten waren er niet. Al die prikkels van buitenaf, het was teveel en eerlijk gezegd: het interesseerde me ook niet, ik had genoeg aan mezelf, mezelf staande houden was al moeilijk genoeg in deze inktzwarte tijd.

Het was een heel rare gewaarwording dat ik het weekeind daarop, tijdens het weekeindverlof, hoorde wat er was gebeurd. Het idee, dat er zo’n heftige week in Nederland was geweest en ik daar niets van mee had gekregen was een bizarre ervaring.

Nu zou dit niet meer mogelijk zijn, want door de SmartPhones, Ipads, Social media en computers ben je overal direct op de hoogte. Want, beste lezers, er was een tijd vóór het mobieltje…dat je gewoon een week in onwetendheid leefde, en mét je de 48 mede-cliënten.

En soms, soms verlang ik terug naar die tijd…maar dan wél zonder depressie.

Want de depressie was mijn eigen hel op aarde.

Weight Watchers

Tags

afvallen, chocolade, diëten, dik, emotie-eten, grens, koekjes, koolhydraten, pindakaas, rokers, suikers, verdriet, vetten, weight watchers

Het woord zegt het al : die-eet… Van diëten word je dik, dat kan niet anders, want ik wordt alleen maar zwaarder en ik ben toch echt een ervaringsdeskundige, ik lijn al zolang ik me kan herinneren.

De conclusie is dus simpel: Ik moet stoppen met diëten en gewoon gaan eten, dan moet het goed gaan.

Raar woord: dieet………. die eet: ja, wie eet er niet, je kunt niet zonder. Dat maakt het zo moeilijk, een alcoholist kan de drank afzweren, een roker zijn peuken weggooien, maar een mens kan niet zijn eten laten staan. Je MOET eten, anders ga je dood, zo simpel is het…

Bij rokers en drinkers weten we dat minderen niet werkt…….daarom is afvallen ook zo zwaar, bijna onmogelijk. Rokerige ruimtes kan je mijden, Alcohol kan je ontlopen, Beiden mag je afslaan en dan ben je sterk…….je vertelt trots dat je bent gestopt met roken en je bent de held van de avond! Maar weiger eens een taartje of sla een hapje af, dan krijg je direct commentaar: toe, doe niet zo flauw, je bent toch niet dik? Jemig wat ongezellig,  1 keer kan toch wel??

Aan mijn collega’s vertel ik dat ik bijna de 100 heb bereikt, waarop er lief wordt gezegd dat je dat echt niet ziet bij mij. Nu zijn er 2 opties: óf ik heb ongelooflijk zware botten óf ze jokkebrokken een beetje omdat gewicht bij vrouwen zo gevoelig ligt. Ik ga voor de laatste optie…

Je weet dat je moet eten, en zodra je de eerste hap in je mond steekt weet je direct weer hoe lekker het is. En bij één koekje, tja, dan is je dag direct verloren, kom maar op met die hele rol, en omdat het toch niet meer goed komt, kan die chips er ook wel bij. En lag er ook niet ergens chocolade??? Tijdens het denken lik ik de pindakaaspot leeg…

Tja, en dan kan je ook nog een emotie-eter zijn. ( weer zo’n prachtig woord) Want hoe kan je nu dik worden als je emoties eet?? Maar de emotie-eters onder ons, die weten dondersgoed wat ik bedoel……en het is niet leuk, het ondermijnt je hele gevoel van eigenwaarde. Ik ben zo’n emotie-eter, geef mij stress, spanning of een doosje verdriet, en ik eet alles op wat koolhydraten, suikers of vetten bevat.

Grensverleggend ben ik bezig, eerst was daar de 70-grens, waar ik niet over wilde, toen 80, daarna 90 en nu komt de gehate 100 in zicht. Ik moet mijn grenzen NU vast gaan leggen, binnen de perken houden, afbakenen…Want groot: ik voel me er doodongelukkig onder. Big mag dan Beautiful zijn, het is ook verdomde onhandig.

Ik hou mezelf al jaren voor de gek, mijn huisarts, oncoloog en cardioloog hebben me geadviseerd gewicht te verliezen, ik knik braaf ja, maar doe NEE.

Gistermiddag zaten we met een groepje vrouwen en natuurlijk had ik het al gezien: ik was de dikste in de zaal, ik heb daar een goed oog voor, even vrouwen-spotten, hoe sta ik ervoor. En waar de mannen het over vissen en auto’s hebben, kwam bij ons het gesprek ( hoe kan het ook anders ) op afvallen. Toen H vertelde over de WeightWatchers, het online-programma, had ik daar natúúrlijk ook een mening over, en ik hoorde mezelf vertellen, dat niets werkt als je het niet naleeft. Van SonjaBakker-boeken val je niet af, wél als je doet wat er in staat. Het zette me aan het denken, wat wil ik nou, waar ben ik mee bezig…. eindig ik straks in een programma als Obese??  Of geven mijn kinderen me op voor “Help, mijn moeder is te dik?”

Ik heb het dus gedaan, ik  heb me aangemeld bij de Weight Watchers-Online en ga 3 maanden het programma volgen. Ik zal iedere maandag updaten hoe de week is gegaan, en ik beloof hier plechtig: Ik zal me houden aan het plan!!